بررسی فیزیولوژی گوارش در word

فهرست مطالب

1- فیزیولوژی گوارش    صفحه
1
2- میزان احتیاجات به مواد معدنی و ویتامین ها    6
3- تغذیه عملی شترمرغ    8
4- نكاتی در خصوص تركیب پرها
5-استفاده از غذاهای آماده تجاری     11
14
6- تغذیه جوجه شترمرغ    15
7- تغذیه پرندگان در حال رشد    23
8- غذا، intake تغذیه و افزایش وزن    32
9- تغذیه و مطالعه رفتار و نوك زدن در پرنده    36
10- نقش تغذیه شترمرغ و كیفیت مواد تغذیه ای در تولید نهایی    38
11- اقلام جیره غذای شترمرغ    46
12- عقاید مختلف در مورد تغذیه شترمرغ    49
13- عوامل جز تغذیه ای و اجزاء تغذیه ای برای شترمرغ    54
14- اشتباهات تغذیه ای    59

مقدمه:
با وجود گذشت بیش از یك قرن از پرورش  شترمرغ اهلی در مزارع افریقای جنوبی، اطلاعات علمی كمی در خصوص تغذیه شترمرغ وجود دارد و نیازهای غذایی این پرنده به طور دقیق برآورد نشده است. نتها در چندساله اخیر برخی از تحقیقات اولیه در اسرائیل و افریقای جنوبی در این زمینه انجام شده اشت. هنوز جنبه های زیادی مورد تحقیق قرار نگرفته و اطلاعات گردآوری شده در این بخش بیشتر مربوط به تجربیات پرورش دهندگان شترمرغ در افریقای جنوبی است.
شترمرغ بطور كامل علفخوار نبوده و در حیات وحش قسمتی از غذای آنان را حشرات، پستانداران كوچك، مارمولك و گاهی تخم پرندگان تشكیل می دهد. اگرچه شترمرغ ها علف       می خورند ولی غذای مورد علاقه آنان را برگ گیاهان دولپه ای و نیز دانه آنها تشكیل می دهد.
شترمرغ بر اساس عادت طبیعی در مراتع فقیر زندگی كرده و می تواند در این شرایط غذای كافی برای خود تهیه نماید، جائیكه گاو و حتی گوسفند قادر به زندگی نیستند.
مانند سایر دامها هزینه غذا یكی از عمده ترین مخارج پرورش شترمرغ را تشكیل می دهد. با استفاده از قابلیت شترمرغ در مصرف غذای فقیر و متنوع می توان تا حد زیادی از هزینه های پرورش كاست.

1- فیزیولوژی گوارش:
مطالعات معدود انجام شده برروی شترمرغها نشان می دهد كه آنها قادرند الیاف خام را بهتر از سایر طیور هضم نمایند. در این زمینه فیزیولوژی گوارش شترمرغ را می توان با خرگوش و اسب مقایسه كرد. Angle دریافت كه هضم الیاف  دیواره سلولی (NDF) كه تا میزان 5 تا 6 درصد توسط طیور قابل هضم است، در جیره جوجه های شترمرغ می تواند از سن 3 هفتگی مورد استفاده قرار گیرد. توانایی هضم NDF شامل درصدی از فیبر موجود در غذا (سلولز، همی سلولز و لیگنین) است كه پتانسیل هضم شدن را دارد. در شترمرغهای در حال رشد، در خلال 10 هفته اول این توانایی بصورت خطی تا میزان 51 درصد افزایش یافته و در مورد شترمرغهای كاملاً رشد كرده بالغ بر 60 درصد می گردد. چنین قدرت بالای هضم غذاهای فیبری را در گله های حیوانات نشخواركننده می توان یافت.
غذاهای فیبری توسط شترمرغ از مری به پیش معده (معده غده ای) می رود و عملیات اولیه هضم شیمیایی بوسیله شیره معدی انجام می شود. سپس غذا از یك منفذ بزرگ وارد معده ماهیچه ای بنام سنگدان می شود. دیواره ماهیچه ای ضخیم سنگدان به همراه سنگریزه های خشن موجب تقسیم مكانیكی غذا به قطعات كوچكتر می گردد.
سپس غذا وارد روده كوچك شده و با اضافه شدن ترشحات روده ای بخصوص از لوزالمعده، مواد مغذی جذب می شوند. فعالیتهای تخمیری كه توسط باكتریها در روده كور و بزرگ انجام می شود شترمرغ را قادر می نماید كه از مقادیر زیاد فیبر در غذا استفاده نماید. احتباس طولانی غذا در حدود 40 ساعت در دستگاه گوارش برای فلور باكتریایی بیهوازی زمان كافی فراهم می آورد تا روز غذا اثر نموده و منجر به شكستن سلولز و همی سلولز گردد. در این فرآیند اسیدهای چرب فرار نظیر اسید استیك، اسید پروپیونیك و اسید بوتیریك تولید شده كه توسط دیواره معده جذب شده و انرژی لازم را برای پرنده مهیا می سازد.
طی آزمایشهای Swart دریافت كه شترمرغهای در حال رشد می توانند تا 76 درصد از انرژی متابولیسمی مورد نیاز خود را از شكستن سلولز بدست‌آورند. باید توجه داشت كه افزایش میزان الیاف خام در جیره ممكن است كاهش جذب سایر تركیبات سهل الهضم جیره شود.

ارتباط رشد با مصرف غذا:
رشد و افزایش وزن زنده شترمرغ بستگی اساسی به نحوه تغذیه و مدیریت دارد. تغذیه شترمرغهای پرواری با غذای كنسانتره باعث رشد بسیار سریع از سن یك تا چهار ماهگی می گردد و لی ممكن است دفرمه شدن پا خصوصاً مفاصل را به دنبال داشته باشد. در اینگونه موارد توسعه استخوانهای پا با افزایش سریع وزن شترمرغ همخوانی ندارد.
نتایج یك مطالعه اخیر در افریقای جنوبی نشانگر آن است كه شترمرغ مناطق مختلف، تفاوتهایی را در افزایش وزن نشان می دهد. در این مطالعه شترمرغهای ادشورن افریقای جنوبی، نامیبیا و زیمباوه با یكدیگر مقایسه گردیدند. شترمرغهای ادشورن افریقا دیرتر از بقیه به حداكثر وزن بدن و نیز حداكثر افزایش وزن روزانه رسیدند، ولی هیچگونه تفاوت معنی داری در وزن پرنده بالغ بین شترمرغهای نواحی مختلف وجود نداشت.
غذای مصرفی شترمرغ بستگی به وزن پرنده و میزان انرژی موجود در جیره دارد. معمولاً پرندگان تا زمانیكه از لحاظ انرژی نیازشان رفع نگردد از خوردن دست نمی كشند. در صورت تغذیه آزاد با جیره متراكم (كنسانتره) میزان غذای روزانه دوره رشد 3 تا 4 درصد وزن بدن می باشد و تنها در پایان دوره رشد این مقدار كاهش یافته و به 2 تا 5/2 درصد می رسد. جدول (1) متوسط غذای مصرفی روزانه شترمرغها را در دوران مختلف زندگی نشان می دهد.
ضریب تبدیل غذایی در جوجه ها 4/1 تا 6/1 است و در شترمرغهای جوان 4 تا 6 ماه این نسبت 4 تا 6 و در پایان دوره رشد به 10 افزایش پیدا می كند.

2- میزان احتیاجات به مواد مغذی:
همانند سایر حیوانات شترمرغها هم جهت رشد، نگهداری و تولید مثل نیاز به آب، كربوهیدرات، پروتئین، چربی و ویتامینی ها دارند.
انرژی از شكستن كربوهیدراتهای موجود در غذاهای حاوی مواد قندی، نشاسته، چربی، پروتئین و الیاف خام (سلولز و همی سلولز) بدست می آید. انرژی قابل استفاده حاصل از غذا انرژی قابل سوخت و ساز (ME) نامیده می شود كه شامل اختلاف انرژی غذا و انرژی دفع شده از طریق مدفوع و ادرار و گاز بوده و با واحد مگاژول بر كیلوگرم (MJ/Kg) محاسبه می گردد. در گونه های مختلف حیوانات دستگاه گوارش متفاوت بوده و ضریب تبدیل غذایی برای هر ماده غذایی با دیگری فرق می كند. بنابراین میزان ME در هر حیوان و بریا هر غذا متفاوت خواهد بود.
چنین اطلاعاتی هنوز برای شترمرغ در دسترس نیست. لذا از جداول موجود طیور و خوك استفاده می گردد كه البته ارزش انرژی متابولیسمی در این جدول بدون احتساب الیاف خامی كه شترمرغ می تواند استفاده نماید درنظر گرفته شده است.
پروتئین از اسیدهای آمینه تشكیل شده است. اسیدهای آمینه از تركیبات اولیه هر سلول بوده و در تعداد زیادی از فرآیندهای متابولیكی بدن شركت می نماید. لذا پروتئین موجود در غذا یكی از مهمترین عوامل رشد و تولید مثل هر موجود زنده محسوب می گردد. شترمرغ در دروان فیزیولوژیكی مختلف شامل رشد، نگهداری و تولید مثل نیاز متفاوت به پروتئین در یك جیره غذایی دارد. درصد پروتئین در یك جیره بصورت درصد پروتئین خام مطرح می گردد. در هنگام تغذیه حیوانات با مواد پروتئینی بایستی هم میزان پروتئین جیره و هم ارزش غذایی آن مد نظر قرار گیرد. این امر بستگی به تركیب اسیدهای آمینه پروتئین دارد. كیفیت یك پروتئین بوسیله محتویات كلی و نیز میزان اسیدهای آمینه ضروری آن تعیین می شود. پروتئین با منشاء جیوانی فاقد ارزش غذایی زیادی است.
تنها نشخواركنندگان قادرند كه اسیدهای آمینه ضروری را توسط میكروارگانیسم ها در شكمبه بسازند. بدین ترتیب این حیوانات به اسیدهای آمینه ضروری در جیره وابستگی ندارند. این كه میكروارگانیسم ها در دستگاه گوارش شترمرغ، تنها در سكوم و روده بزرگ وجود دارند، در این قسمت انتهایی دستگاه گوارش، جذب اسیدهای آمینه حاصل از متابولیسم میكروبی به مدت زیاد میسر نبوده و اسیدهای آمینه به همراه مدفوع دفع می گردند. درنتیجه تأمین اسیدهای آمینه ضروری مانند  لیزین، متیونین، سیستین، تریپتوفان، ایزولوسین و آرژینین در جیره شتر مرغ مهم است.
فیبر خام شامل لیگنین، سلولز و همی سلولز موجود در غذاست. این مواد عمدتاً در غشاءهای سلول و قسمتهای چوبی گیاه موجود می باشند. بخصوص غذاهای علوفه ای مانند یونجه سبز، علف و كاه بر میزان فیبر خام غذا می‌افزایند. همانند پروتئین خام، فیبر خام نیز در جیره بصورت درصد بیان می شود.
جدول 2 احتیاجات انرژی و سایر مواد مغذی شترمرغ را در مراحل مختلف رشد فیزیولوژی نشان می دهد. اجزاء تركیبات غذایی تجاری شترمرغ در افریقای جنوبی متشكل از این مواد غذایی است. فرمول های مورد استفاده در امریكا بخصوص برای جیره نگهداری و تولید مثل متشكل از مقادیر بیشتری پروتئین و اسدیهای آمینه ضروری مختلف است. باید متذكر شد این درصدها بمقدار زیادی وابسته به میزان انرژی جیره می باشد. افزایش انرژی جیره، كاهش مصرف غذا توسط حیوان را بدنبال دارد. از آنجائیكه تقریباً تمام جیره های امریكایی از مقادیر بالای انرژی برخوردارند، بنابراین لازم است كه درصدهای مربوطه در جیره به منظور رفع نیاز پرنده از نظر پروتئین و اسیدهای آمینه ضروری افزایش یابد.