مقاله شناخت استانداردهاي فضاهاي شاخص در 7 بخش

توضیحات پروژه

 مقاله شناخت استانداردهاي فضاهاي شاخص در 7 بخش دارای 28 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله شناخت استانداردهاي فضاهاي شاخص در 7 بخش  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه و مقالات آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ريختگي احتمالي در متون زير ،دليل ان کپي کردن اين مطالب از داخل فایل ورد مي باشد و در فايل اصلي مقاله شناخت استانداردهاي فضاهاي شاخص در 7 بخش،به هيچ وجه بهم ريختگي وجود ندارد

بخشی از متن مقاله شناخت استانداردهاي فضاهاي شاخص در 7 بخش :

شناخت استانداردهای فضاهای شاخص در 7 بخش

طرح
4-1 آمفی تئاترها:
سالن تئاتر و سخنرانی
سالن تئاتر را می توان به سه بخش تقسیم نمود:
پذیرش و ورودی، فضای انتظار، فضاهای خدماتی (سرویس بهداشتی – تریا و رستوران – فروش مجلات و ;)
سالن حضار
صحنه (سن) و پشت صحنه (انباری، كارگاه ها، لباس و گریم و تمرین و ;)

بهره سالن های سخنرانی و تئاتر سنتی نسبت به هزینه ای كه دارند و از نظر تامین فضاهای مورد نیاز پایین است. بنابراین، لازم است طوری طراحی شوند كه برای منظورها و كارهای دیگری نیز مورد استفاده قرار گیرند. این نوع فضاها می توانند برای سخنرانی، تولیدات صحنه ای، نمایشی و سینمایی مناسب باشند (حداقل مساحت برای هر شخص معادل 46/0 متر مربع است. بر اساس صندلی های متحرك و بدون بازو و با فاصله مركز به مركز 45 سانتی متر) این فاصله بر اساس صندلی های ثابت بازو دار و با فاصله مركز به مركز 50 سانتی متر معادل 6/0 متر مربع است.

خطوط دید در سالن تئاتر:
بعنوان نمونه یك شخص نشسته در سالن تئاتر در تصویر زیر نشان داده شده است. ارتفاع چشم حدوداً 112 سانتی متر است. گام بین ردیف های نشستن (فاصله ردیف ها) كه با T نشان داده شده معادل 115-80 سانتی متر انتخاب می شود. فاصله سر با C نشان داده می شود. اگر فرض كنیم كه شخص تماشاگر از میان دو نفر جلویی و از روی سر هر شخصی كه دو ردیف جلوتر نشسته به صحنه نگاه كند حداقل سر به ازای هر ردیف 5/6 سانتی متر خواهد بود و در صورتی كه این اندازه به 13 سانتی متر برسد یك تماشاگر متوسط می تواند از روی سر تماشاگر جلوی خود صحنه را ببیند. (دید از ردیف حلویی)

شكل سالن تئاتر:
شكل سالن تئاتر همانند اندازه و حجم آن اهمیت زیادی دارد. شكل چهار گوش انعطاف پذیر و ترجیحا پنكه ای برای سالنهای بزرگتر مناسب است. فرم پلان این سالنها به خطوط دید كافی در نمایشهای سمعی و بصری مربوط می شود. سالن سخنرانی با ظرفیت كم (تا حدود 80 نفر) با كف مسطح كاملاً رضایت بخش است. كف سالنهای برزگتر برای حصول دید كامل به صورت شیبدار یا پلكانی ساخته می شود. تغییر تراز از دید چشم در ردیف صندلی ها باید یكسان باشد. حداقل این تغییر 6 سانتی متر بوده و تراز دید به طور متوسط 5/12 سانتی متر خواهد بود.

در صورت استفاده از سالن تئاتر به عنوان سینما معیارهایی كه در كیفیت دید و تماشای یك صحنه موثرند عبارتند از:
– بیشینه زاویه دید افقی 30 درجه- بیشینه دید قائم 35 درجه
– زاویه بحرانی پروژكتور 12 درجه – بیشینه فاصله دید عرض پرده نمایش ×6

خصوصیات صندلیهای سالن تئاتر:
فاصله پشت به پشت در میان صندلیها برای صندلیهای با كف تا شونده 75 سانتی متر می باشد (عرض صندلیها به طور متصل به هم بدون 46 سانتی متر و عرض صندلیها بازودار 50 سانتی متر است). اندازه فاصله ردیف صندلیها به دو عامل بستگی دارد یكی اندازه صندلی و دیگری حداقل فاصله جهت عبور تماشاچیان. رابطه تعدادی صندلی ها و فاصله8 ردیف صندلی ها

تعداد صندلیها در ردیف با دو راهرو در طرفین تعداد صندلیها با یك راهرو در یك طرف فاصله ردیف صندلیها (سانتی‌متر)
16 8 40
17و 18 9 50
19 و 20 10 60
تذكر: فاصله بین ردیف صندلیها در طول ردیف باید ثابت باقی بماند.

حداقل اندازه لازم برای حركت در بین ردیف های صندلی 40 سانتی متر تشخیص داده شده است. این اندازه است كه شخص برای عبور از پهلو و پشت به تماشاگران نشسته بر صندلی نیاز دارد. از طرف دیگر برای حركت افراد به طور معمول حداقل اندازه مورد نیاز 40 سانی متر می باشد. در این حالت افراد به طور عادی در حداقل فضا حركت می كنند

. با توجه به این مطلب در مواقعی كه صندلیها خالی هستند و كف نشیمن آنها به طور عمودی قرار می گیرد باید 20 سانتی متر به فاصله بین دو ردیف صندلی افزوده شود تا فضای حركتی مورد نیاز مواقع اضطراری 60 سانتی متر شود و چنانچه كف نشیمن صندلی ها ثابت باشند، باید فاصله بین ردیف صندلیها 60 سانتی متر اختیار شود تا حداقل فضای حركتی وجود داشته باشد

. محدودیت تعداد صندلیها در ردیف از نقطه نظر ایمنی، راحتی و سهولت حركت در سطح سالن اهمیت دارد. به طور كلی حداكثر تعداد صندلیها در ردیف هاییكه از دو طرف به راهرو متصل می شوند به 20 صندلی و در صورتیكه از یك طرف به راهرو متصل باشند به 10 صندلی محدود می شوند. برای معلولین به ازای هر 100 صندلی یك فضای خالی جهت استقرار صندلی چرخدار وجود داشته باشد.

همچنین محل استقرار صندلیها باید به گونه ای انتخاب شود كه با قرار دادن صندلی چرخدار در آن محل راهرو بین صندلیها مسدود نشود. علاوه بر آن هیچگونه پله ای در راه دسترسی به محل استقرار صندلیهای چرخدار نباید وجود داشته باشد حداقل سطح صندلی چرخدار سانتی متر می باشد. سطح این محل باید كاملاً افقی باشد.

راهروهای سالن:
برای ایمنی و راحتی تماشاگران حداقل به ازای هر 100 تماشاچی، 70 سانتیمتر عرض برای راهرو در نظر گرفت. حداقل مناسب برای عرض راهرو 120 سانتی متر می باشد و از آنجا كه حداقل عرض لازم برای عبور صندلی چرخدار 70 سانتی متر و برای عبور فردی كه دو عصا در زیر بغل دارد 83 سانتی متر است این اندازه می تواند جوابگوی حركت معلولین نیز باشد.

در راهروهایی كه از جلوی ردیف صندلیها می گذرد (راهروهای عرضی سالن) باید 20 سانتی متر به این ابعاد اضافه نمود. به این ترتیب عرض حداقل این راهروها به 140 سانتی متر می رسد. حداقل عرض راهروهایی كنار دیوار 100 سانتی متر می باشد.
در این حالت پله باید تمام عرض راهرو را اشغال نماید پله های راهرو نباید جلو راهروهای بین ردیف ها قرار گیرد.

وردیها و خروجی های سالن
ورودیهای سالن بهتر است به گونه ای باشد كه كاملاً در معرض دید افراد كه در سالن نمایش هستند قرار گیرد و از خروجیها نیز باید جدا باشد. عرض به بهای ورودی باید حداقل برابر با نصف مجموع دربهای خروجی لازم برای سالن باشد. همچنین ورودیهای سالن باید به ترتیبی مطرح شوند كه از آنها بتوان به عنوان خروجی اضطراری نیز استفاده نمود. بطور كلی عرض دربهای سالن و مسیرهای خروجی برای هر 100 نفر تماشاگر بین 55 تا 85 سانتی متر تعیین شده است.

اتاق پروژكتور:
فضای اتاق پروژكتور از هر نقطه دیگر قابل ملاحظه بوده و باید درست قرینه با خط مركزی سالن باشد. كف اتاق پرژوكتور باید باری را به شدت 1000 كیلوگرم بر متر مربع تحمل نماید و در زیر كف اتاق باید محلی برای رد كردن كابلها در نظر گرفت. 75 سانتی متر برای ارتفاع این محل كافی خواهد بود. در دیوار جلوی اتاق پروژكتور بهتر است یك شكاف سرتاسری به ارتفاع 50 سانتی متر ایجاد گردد و بعد تمام دریچه های مورد احتیاج در آن تعبیه شود

. فاصله خط مركزی شكاف تا كف اتاق باید 119 سانتی متر باشد. بهتر است كه یك اتاق جداگانه در مجاورت اتاق اصلی پروژكتور وجود داشته باشد كه به عنوان محل قرار دادن فیلم ها و در صورت لزوم برای رله كردن فیلم استفاده شود. مابین این اتاق و اتاق پروژكتور باید پنجره بزرگی وجود داشته باشد تا ارتباط این دو كنترل هر دو اتاق را تامین كند.

اكوستیك در سالن تئاتر
اگر اندازه سالن تئاتر كمتر از 300 متر مربع باشد لازم نیست كه از نظر اكوستیكی كاری انجام دهیم. اما با افزایش اندازه و حج. اتاق یا سالن شكل آن اهمیت زیادی پیدا می كند. سطوح محدب و نامنظم در پراكندگی امواج صوتی كمك می كند. گنبدها، تاقها و سایر سطوح بزرگ مقعر می توانند مشكلات اگوستكی ایجاد نمایند. در كنسرتها برای طولانی شدن زمان اصوات (انعكاس) لازم است ارتفاع سقف را بیشتر انتخاب كنند.

برای داشتن صندلی خوب صندلیهای مجاور دیوارها (دیوارهای جانبی و عقب سالن نمایش) باید حداقل 1 متر از دیوار فاصله بگیرند و صندلیهای كه در گوشه سالن واقع می شوند باید 5/1 متر از گوشه فاصله داشته باشند. هنگامی كه تماشاچیان بر روی صندلیها نشسته اند خود جاذب صوت در سالن می باشند. در این حالت جنس صندلی ها تاثیری در جذب صدا ندارد. اما زمانی كه صندلیهای خالی هستند جنس آنها باید جاذب صوت باشد تا پر و خالی بودن آنها تغییری در كیفیت صدا ایجاد نكند.

یك سالن اكوستیك ایده آل دارای تعداد معینی از انعكاسات طبیعی است با شدت مساوی و این عمل با ایجاد شكستگیهایی در دیوار مسطح و همچنین ایجاد شیب در سقف و كف و استفاده از مواد جاذب صدا امكانپذیر خواهد بود. زیر تصاویری از نویرت برای آشنایی با استانداردهای آمفی تئاتر و پشت سن آمده است.

گالری
برای مردان بلند قد میانگین 175 سانتیمتر قد و خط دید آنها 162 سانتیمتر، زنان بلند قد میانگین 160 سانتی متر قد و خط دید 147 سانتی متر است. بنابراین خط دید كلی افراد بالغ بر 155 سانتی متر است. با تغییر اندك چشم افراد می توانند اشیائی كه حدوداً در مخروط دید آنها قرار دارند را ببینند و تشخیص دهند.

مطالعات نشان می دهد افراد بالغ محوطه ای حدود 30 سانتی متر بالاتر و 90 سانتی متر پائینتر از حیطه پائینتر از حیطه بینائی خود را در فاصله 60 تا 120 سانتیمتری مشاهده كنند. قرار دادن و آرایش اشیاء خارج از این محدوده ها باعث درد پشت، خستگی پاها، سوزش چشم، ناراحتی گردن و در كل بكارگیری عضلاتی می شود كه به اكثرا مورد استفاده بدن می باشند. برای نمایش اشیائی مانند مجسمه های مربوط به بت ها و دایناسورها كه در محدوده ای بسیار بزرگتر از حیطه های دید انسان لازم است شخص بیننده فضای لازم برای عقب رفتن و درك كلی آنها را داشته باشد.

جریان بازدید كنندگان مانند جریان آب یك رودخانه است. اگر اشیاء با بدنه های مارپیچ ملایم سازماندهی شده باشند برای استفاده از مزایایی اینگونه حركت بازدید كنندگان اتقاهای نمایش را با جذابیت بیشتری پیدا می نمایند.

پیشرفت كار بازدید با دنبال نمودن خط محل های نمایش راحت تر صورت می گیرد. ممكن است آرایش به صورت پله پله باشد كه حالتی رمز گون برای بیننده ایجاد می شود به منظور اینكه دریابد در گوشه ها و قسمت هایی كه از دید او پنهان است چه اتفاقی روی می دهد. همواره برای ورود به یك هال به گشایشی بزرگ ورودی با پهنای زیاد احتیاج نیست. محل های نمایشی كه به گونه ای تنگ تر و نزدیك به یكدیگر در بدو ورود قرار گرفته اند باعث به وجود آورد اشتیاقی در بیننده برای ورود به مركز پهنای هال نمایش می شود.

محل های نمایش:
اولین قدم در طراحی یك محل نمایش آن است كه طراح بداند چه چیزی قرار است در این محل به نمایش گذاشته شود. چند نمایشگاه در سال برگزار می شود و چگونه تعویض می شود. نمایشگاههای مسافرتی به چه ترتیب برنامه ریزی شده اند. اگر یك مجموعه دائمی وجود دارد چند قطعه از آن نمایش گذاشته می شود؟ آیا فقط قطعات بزرگ هنری نشان داده میشود یا مجموعه ای كوچكتر؟

آیا هنری سه بعدی در جعبه های مخصوص نمایش داده می شود یا به روی سكو قرار می گیرند؟ قطعات چاپی نازك و طراحی نشان داده شده می شوند؟ با در دست داشتن برنامه ای قطعی طرح می تواند میزان تغییر پذیری طرح خویش، اندازه و طرح كلی گالری ها نیز فضاهای زیست محیطی را معین كند قانونهای ثابت طراحی اندك است به همین دلیل خطوط كلی توضیح داده شده به گونه ای عمومی است.

هدایت بازدید كننده در گالری:
بر خلاف موسیقی و هنرهای كه با اجرای اثر هنری سر و كار دارند كه در آن تماشاچیان یا شنوندگان در محلی معین نشسته به اجرای اثر هنری بر روی صحنه توجه می كنند در هنرهای تجسمی بیننده باید بتواند در اطراف اثر حركت داشته باشد تا اثر مورد نظر را به انتخاب خود مد نظر قرار دهد. گالری یا مركز هنری طراحی شده باید به شیوه ای تجربه دیدن و توجه بیننده بر روی تعدادی قطعه یا اثر هنری پشت سر هم را در او بوجود آورد.

ورودی و لابی باید به گونه ای باشد كه بیننده را به گالری ها هدایت كند جایی كه بتوانند به تفحص و گردش پرداخته. نقطه شروع را انتخاب كنند و به باقی نقاط هدایت شوند. از آن نقطه است كه طراح تماشاگر آثار هنری را در یك حركت پیوسته از یك شیء به شیء دیگر و از یك گالری به گالری دیگر هدایت می كند.

بعضی از نكاتی كه هنگام طراحی گالری باید در نظر داشت به شرح زیر است:
الف: بازدید كننده از موزه باید بتواند آثار هنری را ببینید و از میان آنها به راه خویش ادامه دهد بدون آنكه مجبور شود میسر پیموده را دوباره طی نماید و اشیاء و آثاری را كه دیده است را دوباره طی نماید و اشیاء و آثاری را كه دیده است را دوباره ببیند.
ب: باید فضای مناسب برای بازدید كننده وجود داشته باشد تا با سرعت های مختلفی به حركت خود ادامه دهد. بعضی افراد به حركت پیوسته خود ادامه می دهند حال آنكه دیگران ممكن است در مقابل بعضی آثار قدری تامل كنند و آنرا با جزئیات بیشتری مورد بررسی قرار دهند.
ج: یك بازدید كننده همواره تمایل دارد از همان مسیری كه وارد گالری شده است از آن خارج شود. طراحی سیر كولاسیون گالری با توجه به این مسائل باید صورت گیرد.

برای دریافت پروژه اینجا کلیک کنید