مقاله چگونگی به وجود آمدن جشن مهرگان در word

توضیحات

 مقاله چگونگی به وجود آمدن جشن مهرگان در word دارای 18 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله چگونگی به وجود آمدن جشن مهرگان در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله چگونگی به وجود آمدن جشن مهرگان در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله چگونگی به وجود آمدن جشن مهرگان در word :

در فرهنگ اصیل ایران باستان پنچ جشن با اهمیت وجود دارد كه عبارتند از: نوروز، مهرگان، تیرگان، یلدا و سده. در تقویم ایران باستان كه كوروش كبیر ایجاد كرده بود، هر روز از ماه دارای نامی است و روز شانزدهم هر ماه روز مهر نام دارد. در هر ماه مردم روزی را كه نامش با نام ماه یكی می شد ، جشن می گرفتندو آن روز را گرامی می داشتند. روز مهر از ماه مهر ، روز جشن مهرگان نام دارد.

مهر در معنی لغوی، مهر، محبت و پیوستن معنا دارد و مهرگان نزد برخی اقوام كهن ایرانی از نوروز نیز مهمتر بود و دلایل این اهمیت، منسوب بودن مهرگان به الهه مهر (میترا) بود، كه فرشته مهر و دوستی و عهد و پیمان و مظهر نور و روشنایی بود. و آنچنان تقدسی نزد آریایی ها داشت كه كیش پرستش مهر بوجود آمد و از ایران به بابِل و سپس به اروپا رفت و آیین میترایسم شكل گرفت كه منجر به شكل گیری برخی از طرق عرفانی شد. و در نهایت یكی از سرچشمه های مهم مسیحیت گردید.

به عید میترا عید “بغ” نیز می گفتند. چرا كه بغ به معنای خداوند است و بعد ها به میترا تبدیل شده است. جالب است بدانید كه پایتخت كشور عراق كه بغداد نام دارد، یك اسم كاملا پارسی است به معنای خداداد! مهر در اندیشه های كهن واسطه میان فروغ ازلی و فروغ پدید آمده (آفریدگار و آفریدگان) بود و چون مظهر نور بود، به مفهوم خورشید نیز به كار می رفت. مهر حامی صلح و صفا و ضامن عهد و پیمان و همچنین نگهبان كشتزارها و كاشتها و پاسدار مردم و بخشنده آرامش به سرزمین ایران بود. در دوران تسلط آیین زرتشت با اهمیت یافتن مقام اهورامزدا و عمومیت یافتن آیین یكتا پرستی از مقام مهر به تدریج كاسته شد و از آن پس مهر تنها به عنوان فرشته ای بلند پایه ستایش می شد و به ایزد مهر مشهور شد. و مقام او بر بالای كوه تلبرز تصور می شد كه بر گردونه 4 اسبه خویش از كوه خاور به باختر می شتافت. و جهان را سرشار از نور و روشنایی و بركت می ساخت. مهرگان روز بزرگداشت ایزد مهر بود و این جشن ملی در سراسر ایران با شكوه و جلال خاصی برگزار می شد.

روز مهر و ماه مهر و جشن فرخ مهرگان مهر بفزا ای نگارِ مهر چهرِ مهربان

گذشته از عقاید مذهبی قدرتمندی كه در پس اینگونه جشن ها نهفته است، یك پیشینه تاریخی و پس زمینه فرهنگی نیز پشتوانه آن است.
ایرانیان در طول تاریخ خود راه درازی را پیموده اند، هم در این راه شكل گرفته اند و هم به این راه شكل داده اند. این شكل و شمایل نه چندان مایه فخر و مباهات است و نه چندان مایه سر شكستگی و خواری. هر چه هست تاریخ ملتی است كه ساختار روانی و اجتماعی ویژه خود را دارد. تاریخ ملت ما با آیین مناسكی عجین شده است كه به زندگی انسان ایرانی در طی قرون متمادی معنا بخشیده اند و اصولا از كاركردهای اسطوره ها هویت بخشی و معنا دادن به زندگی است. زبان اسطوره زبان راز و رمز است. ذهن انسان را از ظاهر به باطن معطوف می كند و از گذشته به حال و از حال به آینده توجه می دهد. گویی بیانگر آمال، آرزوها و آرمان های یك قوم است.

اسطوره ها غایت آرزوهای اقوام را تعریف می كنند و به زندگی جهت می بخشند. یاد آوری این جشن ها می تواند تا حدودی معرفت به خود را سبب شود، به خصوص برای ملتی كه ریشه در ژرفا دارد. در همه اعیاد و مناسك ایران باستان اندیشه و تفكری جاری و ساری است كه به این جشن ها رنگ و بوی معنوی عجیبی می بخشد. آیین ها و مناسبت ها همه نمادی از حركت هایی در تاریخ قوم ایرانی است. كه در ادبیات این قوم نیز تجلی یافته است. مثلا تیرگان سالروز حركت تاریخی آرش كمانگیر است بر علیه ظلم و جور حاكم. حركت او یك حركت چند بعدی به معنای كامل است كه در قالب اسطوره و شعر هم به آن پرداخته شده است. در مورد فلسفه جشن مهرگان هم نظریه های بسیاری موجود است كه در ذیل به برخی از آنها اشاره می كنم:

1) روز مهر روزی است كه خداوند زمین را بگستراند و روح را در كالبد اجساد دمید.
2) در این روز فرشتگان به كمك كاوه آهنگر رفتند تا بتواند بر ضحاك ستمگر غلبه كند و او را شكست دهد و در همین روز بود كه فریدون بر تخت پادشاهی نشست.
3) در این روز فریدون ضحاك را در بابِل گرفت و به كوه دماوند فرستاد تا او را در بند كنند و به سبب اتفاق جشن گرفتند، آن را عید نام نهادند و از آن پس حكام بر رعایای خود مهر می ورزیدند و محبت می كردند.
4) پادشاهی به نام مهر در زمانهای دور می زیسته كه بسیار ظالم بود. در اواسط مهر ماه به جهنم واصل می گردد و به همین دلیل نام این روز مهرگان به معنای مردن پادشاه است.
5) اردشیر بابكان در این روز تاجگذاری كرده است. تاج او به شكل چهره آفتاب است وازآن روز به بعد پادشاهان در این روز تاجگذاری می كردند.
آنچه بیش از هر چیز رخ می نماید، نقطه مشتركی است كه در تمام جشن های ایرانی می توان سراغ گرفت. اگر شب دراز است به ایان می رسد (یلدا) ، زمستان دراز و تازیانه های سرما خواهد رفت (نوروز)، ظلم و بیداد ضحاك ها و افراسیاب ها نابود خواهد گشت (تیرگان و مهرگان) و سر انجام آنچه می ماند، روشنایی، زیبایی، ایثار، محبت، و نام نیك است. در واقع جشن های ایرانی بیانگر آرزوهای ملت ایران برای آزادی از ظلم و بیداد است. و پاسداشت ارزشهای متعالی انسانی و روشنگر نور امید در دلهای ستمدیدگان.مهرگان مانند نوروز مراسمی با شكوه داشت. یكی از این مراسم، استفاده از روغن “بان” است كه بر بدن می مالیدند برای تیمن و تبرك و هفت میوه شكر، ترنج، سیب بهی، انار، عناب، انگور سفید و كنار تهیه می كردند. چرا كه اگر هر كسی در این روز از هفت میوه مذكور بخورد و روغن بان بر بدن بمالد و گلاب بپاشد در آن سال از آفات و بلاها مصون می ماند. در این روز زرتشتیان لباس نو به رنگ های زرد و سرخ و نارنجی پاییزی می پوشیدند و سفره الوان می گستردند و بر آن كتاب اوستا، آیینه، سرمه دان، سبویی شراب، شیشه گلاب و مخصوصا انار و همچنین گل نیلوفر می چیدند. آتش های بزرگ برپا می كردند و به رقص و پایكوبی می پرداختند و اسپند در آتش می ریختند. مراسم دید . بازدید در این روز برگزار می شد و كوچكتر ها به دیدن بزرگترها می رفتند. به كودكی كه در ماه مهر به دنیا می آمد نامی می نهادند كه با مهر تركیب شده باشد، مانند مهریار، مهرشید، مهرنوش، مهرپاد، مهرداد، مهربان و ;

نام بابلی ماه مهر “تشری”، به معنای خدای آفتاب است و ماه زرتشتی آن “ماه مهر” بوده و در ماه های ارمنی هم به این ماه “مهكان” می گفتند. ایرانیان در ماه مهر جشن بزرگی می گرفتند كه 6 روز طول می كشید. شاید این 6 روز با آنچه كه در كتاب مقدس به عنوان دوره های آفرینش آمده است ارتباط داشته باشد. روز 16 مهر مهرگان كوچك و روز 21 مهر مهرگان بزرگ نام داشت. عده ای از ایرانیان معتقد بودند كه در روز مهرگان مشیا و مشیانه (آدم و حوا) تولد یافته اند. جشن مهرگان در همه آسیای صغیر هم معمول بوده و از آنجا به اروپا رفته است. به طوری كه جشن مهرگان در روم باستان نیز وجود داشته و به عنوان روز ولادت خورشید مغلوب ناشدنی نام گرفته است. روز پایانی جشن كه بیست و پنجم اكتبر است را روز ولادت مسیح قرار دادند. مهرگان جشنی است كه در آن سپیدی بر سیاهی، خورشید بر تاریكی و جهل پیروز می شود. جشن مهرگان جشن بازیابی آزادی و رهایی از ستم ظالمان و جشن پیروزی نیكی بر بدی است.

مهرگان: عید جوانان و آینده سازان
روز های ماه در ایران باستان نام های خاص داشتند و ازجمله روز شانزدهم هر ماه «مهر» بود. بنابراین «روز مهر» در ماه مهر (شانزدهم)، مهمترین روز آیین های مهرگان بود. آیین های مهر (جشن های مهرگان) پس از نوروز، مهمترین عید ملی ایرانیان بوده است. نوروز با بهار و شكوفه و نوید بركت آغاز می شد و مهرگان به خاطر پایان رسیدن كار جمع آوری محصول و آغاز شش ماهه شب های طولانی تر و سرما. «مهرگان» ویژه آیین های سپاسگزاری به درگاه خداوند [اهورامزدا] كه این همه نعمت را به انسان ارزانی داشته و نیز استفاده از این فرصت برای تحكیم دوستی ها، محبت ها و عواطف انسانی بوده است. به نظر بسیاری از مورخان، «مهرگان» آیین الزام ایرانیان به دوستی كردن و مهر ورزیدن به یكدیگر هم به شمار می آید. در گذشته، در روزهای مهرگان (4 تا 6 روز) مردم مهمانی های بزرگ برپا می كردند و پذیرایی با میوه تازه در مهرگان و میوه خشك (آجیل و خشكبار) در نوروز؛ رسم تغییرناپذیر ایرانیان از عهد باستان بوده است. مراسم نوروز در عین حال فرصتی برای بزرگداشت سالخوردگان از سوی جوان ترها و ادای احترام به آنان به پاس خدماتشان بوده و ایام مهرگان بالعكس. در مهرگان، این جوان ترها و نوجوانان هستند كه مورد تشویق و محبت بزرگترها قرار می گیرند تا جانشینان بهتری برای آنان شوند. مهربان بودن و مهر ورزیدن خصلت ویژه ایرانیان خوانده شده است

. بدان اندازه كه واژه «مهربانی» از قدیم الایام در ایران به كار می رفته در بین هیچ نژاد و تمدنی مشابه آن دیده نمی شود. در ایران باستان برای پاسداری از محبت، عطوفت و مهربانی، عنوان و لقب درست شده بود و به همان گونه كه عنوان «مرزبان» به كار می رفت، لقب «مهربان» هم مطرح بود. این عنوان و لقب به دلیل دلنشین بودن بعداً به صورت اسم خاص برای مردان درآمد، اما زنان هم توانستند نام «مهربانو»، «مهری» و «میترا» بر خود نهند. ایرانیان بعداً خصلت مهربان بودن را با میترائیسم در هم آمیختند تا بتوانند این خوی نیكو را در قالب یك عقیده و فرضیه به نقاط دیگر جهان صادر كنند و تا حدی هم موفق شدند. ایرانیان قدیم تابدانحد به منش مهربان بودن حساسیت داشتند كه افراد ظالم را «نامهربان» خطاب می كردند.

به نوشته مورخان و سیاحان غرب، در میان ایرانیان، كرمانی ها و نقاط مجاور (یزدی ها) در مهربانی كردن و مهربان بودن افراط می كرده اند. از زمان داریوش اول بود كه مدارس، پس از آیین های مهرگان آغاز به كار می كرد. این رسم از طریق یونانیان به سراسر جهان منتقل شده است. (اگرچه در بعضی كشورها به ملاحظات اقلیمی مدارس چند روز جلوتر باز می شوند). هدف اصلی مدارس در ایران عهد هخامنشی عمدتاً تدریس اخلاقیات (پرهیز از دروغگویی و خلف وعده، كردار، گفتار و پندار نیك داشتن؛ دوری از حسد و بخل و ظلم و چشمداشت به مال غیر و;، میهن دوستی، احترام به نیاكان و سالخوردگان، تندرستی، سواری و تیراندازی و سرانجام انتخاب مستعدترین كودكان برای خدمت در ارتش بود. به نوشته مورخان رومی (به نقل از یونانیان)، آموزگاران ایرانی عهد باستان در دبستان ها به كودكان می آموختند كه اقتدار و عظمت وطن و آسایش و پیشرفت آنان بستگی به آن دارد كه اتحاد خود را حفظ كنند و ارتشی شكست ناپذیر داشته باشند. طبق همین نوشته ها، ایرانیان [باستان] به مشورت با پیران و موی سپیدان خود برای انجام كارهای مهم و آ‎غاز هر كاری بسیار باور داشتند و این كار عادت آنان شده بود و یكی از دلایل پیشرفتشان هم كه بر جهان حكومت و برتری داشتند، همین باور بود. در طول تاریخ ایران باستان، ماه مهر، زمان آغاز كارهای مهم متعددی بوده است. یكی از این «‎آغازها تاجگذاری داریوش اول» بود. با این كه قلع و قمع «گئوماتا» كه از جولای (1 تیر ماه) آ‎غاز شده بود و اواخر شهریور پایان یافت و بزرگان ایران داریوش را به جانشینی كامب(كامبوزیا-كمبوجیه-كامبیز) انتخاب كرده بودند، وی منتظر فرارسیدن ایام مهرگان شد تا كار خود را از چنین عید بزرگ و نیكویی رسماً آغاز كند.

كامبیز در بازگشت از مصر در میان راه درگذشته بود. داریوش هخامنشی پسر ویشتاسب از بزرگان پارس، روز دوم اكتبر (دهم مهر ماه و نخستین روز از جشن های مهرگان) در سال 522 پیش از میلاد (درست 2524 سال پیش) تاجگذاری كرد و شاه ایران شد. در دوران حكومت 36 ساله وی، قلمرو ایران شامل سرزمین های وسیعی، از شرق دره سند (Indus) تا سواحل لیبی در آفریقا، و از تراكیه (Thrace) در اروپا تا كوه های پامیر در آسیا (شامل همه خاورمیانه امروز، آسیای میانه، قسمتی از آسیای جنوبی، قفقاز و همه مصر و قسمتی از سودان) می شد.

داریوش این سرزمین ها را به استان های متعدد (ساتراپی) تقسیم كرده بود كه مستقیماً زیر نظر حكومت مركزی و برپایه قوانین واحد اداره می شدند و به آن قسمت كه سه طایفه ایرانی (مادها از شهر ری به سمت غرب و شمال غربی ازجمله كردها و آذری ها، پارس ها از محور «ری» به جنوب و از شرق تا آن سوی هندوكش و پارت ها در شمال شرقی) در آن سكونت داشته، دارای نیاكان و فرهنگ مشترك بوده و آیین های «نوروز» را گرامی داشته و یكسان برگزار كرده اند «ایران زمین» گفته اند «مصر» ساتراپی ششم ایران بود. كوروش بنیان گذار امپراتوری ایران بوده، ولی ناسیونالیسم ایرانی با داریوش اول به دنیا آمده است. كوروش، جهانی فكر می كرد و یك جامعه مشترك المنافع متساوی الحقوق به مركزیت ایران زمین به وجود آورده بود و در امور «ملل متحده»ای كه به وجود آورده بود دخالت نمی كرد، ولی داریوش، تنها به اهورامزدا، ایران و ایرانی می اندیشید و همه كتبیه هایش را كه به سه زبان نوشته شده و باقی مانده اند با ستایش اهورامزدا (خدا) كه زمین و آسمان و بشر و شادی ها را آفریده است آغاز كرده و شاهی خود بر این سرزمین پهناور كه مردان خوب و اسبان خوب(مقصود ارتش خوب) دارد از عنایات او دانسته و در یكی از كتیبه هایش از اهورامزدا خواسته است كه ایران زمین را از گزند آفت «دروغ» و بلای «خشكسالی» در امان دارد.

برای دریافت اینجا کلیک کنید