دانلود تحقیق در مورد ورزش و تغذیه در word

توضیحات

  تحقیق در مورد ورزش و تغذیه در word دارای 22 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد ورزش و تغذیه در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد ورزش و تغذیه در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد ورزش و تغذیه در word :

ورزش و تغذیه

مقدمه
تعدادی از عوامل فیزیولوژیك، زیست شیمیایی، روان شناختی و تغذیه ای كه ممكن است محدود كننده عملكرد ورزشكار باشد تا كنون شناسایی شده است. ورزشكاران و مشاورین علمی و پزشكی آنان جهت نیل به موفقیت درصدد شناسایی این عوامل و راه های به حداقل رساندن اثرات بالقوه آنها هستند. این امر موجب به كارگیری گسترده راهبردهای تغذیه ای با توجه به درجات مختلف كارایی شده است .

به غذاها و اجزای از آن ها كه می توانند ظرفیت فرد را در اجرای كار بالا ببرند مواد نیروزا گفته می شود (ویلیامز، 1983). در یك سوی طیف مواد نیروزا، غذاهای طبیعی و در سوی دیگر داروها قرار دارند: با این همه، در این بین تركیباتی نیز وجود دارد كه دسته بندی آن ها مشكل تر است، این اصطلاح به شماری از غذاها، از جمله غذاهای پركربوهیدرات (ویلیامز، 1998)، و نوشابه های ورزشی محتوی كربوهیدرات – الكترولیت (مون و ئیروفس، 1998) كه تأثیرشان بر ظرفیت ورزشی قطعی است، اطلاق می شود. با این همه، معمولاً این واژه به مواد یا تركیبات غذایی خاص اطلاق می شود تا به غذاهای كامل. ما در این بخش به این دسته از مكمل ها می پردازیم.

ورزشكاری كه مكمل های غذایی استفاده می كند غالباً مقادیر زیاد از حد آن را مصرف می كند و معمولاً نگرانی اصلی وی در مورد تاثیر مكمل های مصرفی است: دانستن مقدار و زمان بندی مصرف مكمل ها و شرایط خاص ورزشی برای به حداكثر رساندن اثرات این مكمل ها امری ضروری است. نگرانی دوم به قوانین ممنوع كننده مصرف این مواد از سوی مراجع حاكم بر ورزش مرتبط است كه می تواند مانع از شركت ورزشكار در مسابقات شود. سومین، و شاید مهمترین مسئله، موضوع ایمنی در مصرف مكمل هاست. اگر چه این موضوع شاید مهمترین مسئله باشد، اما مصرف داروهایی كه عوارض جانبی زیانبار و شناخته شده ای دارند نشان می دهد كه اهمیت این مسئله برای ورزشكاران كمتر است.
یك اصل عمومی آن است كه ف

رض كنیم اكثر مكمل های موثر با اصول ورزش مغایرت دارند؛ این دسته شامل داروها و هورمون هاست. اكثر موادی كه ممنوع نیستند موثر هم نیستند؛ این دسته شامل اكثر ویتامین ها و مكمل های معدنی و فرآورده های گیاهی است كه در فروشگاه های عرضه كننده مواد غذایی طبیعی فروخته می شود.

با این همه، استثناهایی هم در مورد این قوانین وجود دارد؛ این دسته شامل كراتین، بیكربنات، و تعدادی از اسیدهای آمینه منفرد و مواد غذایی آنتی اكسیدان است. همچنین مواد بینابینی نیز وجود دارد كه گاهی به آن ها “غذا داروها” گفته می شود و از جمله آن ها می توان به تركیباتی چون كافئین اشاره

كرد كه در غذاهای معمولی وجود دارد اما از آن به منظور كسب اثرات دارویی استفاده می شود.
مصرف مكمل ها در ورزش امری رایج است. مطالعه ای جدید درباره مصرف مكمل ها در بین یكصد ورزشكار سطح ملی نروژ در رشته های مختلف ورزشی نشان داد كه 84 درصد آنان بعضی از مكمل های ریز مغذی را مصرف كرده اند (رانسن همكاران، 1999) اكثر ورزشكاران از مكمل های متعدد استفاده كرده بودند،

هر چند بسیاری از آنان عادات غذایی داشتند كه تحت عنوان “نارضایتمندانه” توصیف می شد و نشان می داد كه توجه به رژیم غذایی طبیعی ممكن است رویكرد مفیدتری برای این ورزشكاران باشد. با مرور مقالات منتشر شده در می یابیم كه مصرف مكمل ها در ورزشكاران (46 درصد) شایع تر از جمعیت عادی (35 – 40 درصد) است، در حالی كه 51 درصد ورزشكاران نخبه از مكمل ها سود می جویند (سویال و ماركرت، 1994). تمام این تحقیقات نشان می دهد كه شیوع كلی و انواع مكمل های مورد استفاده بر حسب نوع ورزش، جنسیت ورزشكار، و سطح مسابقات فرق می كند. در بعضی از تحقیقات، 100 درصد وزنه برداران از بعضی از انواع مكمل های غذایی استفاده می كرده اند (بورك و رد، 1993).
بررسی و مطالعه همه انواع مكمل های غذایی مصرفی ورزشكاران امری غیر ممكن است، و به طور مشروح نمی توان به جز چند مورد را بررسی كرد. با این همه، مد نظر قرار دادن بعضی از نمونه های خاص، اصول عمومی در میل شدید به مصرف و ارزیابی كاربرد آن ها را نشان خواهد داد. در این بازنگری بر سه دسته مهم مكمل ها تأكید خواهد شد: آن هایی كه بر تولید و سوخت از انرژی تاثیر میگذارند، آن هایی كه ممكن است باعث پرورش عضله و توده كم چرب بدن شوند، و آن هایی كه می توانند بر سلامت عمومی تاثیر گذار باشند. ما در اینجا به مسائل مربوط به مصرف كراتین بیشتری می پردازیم چرا كه این توضیحات به بسیاری از سوال های مرتبط با مصرف همه مكمل ها پاسخ خواهد داد.
مكمل هایی كه ممكن است توده عضلانی را افزایش دهند

در ورزش هایی كه نیاز به قدرت و توان بالایی دارد، داشتن توده كم چرب بیشتر و خصوصاً وزن عضلانی بیشتر نقطه قوتی قطعی به حساب می آید. مصرف مكمل در ورزشكاران رشته های قدرتی امری رایج است و انواع مختلفی از مكمل ها در این سطح مصرف می شود. بعضی از مكمل های رایج به اختصار در زیر شرح داده شده است، اما این فهرست به هیچ عنوان جامع و كامل نیست.
پروتئین و اسیدهای آمینه
این ایده كه ورزشكاران به رژیم پر پروتئین نیاز دارند فی نفسه جذاب است، و در حقیقت شواهدی هم در دست است مبنی بر این كه در فعالیت های جسمانی نیاز به پروتئین افزایش می یابد (لمون، 1995) بخش اعظمی از عضلات را پروتئین تشكیل می دهد و در اجرای اكثر ورزش ها نقشی اساسی دارد. همچنین به خوبی مشخص است كه تمرینات منظم ورزشی اثراتی مشخص و ویژه بر سوخت و ساز پروتئین بدن دارد. تمرینات قدرتی منجر به افزایش توده عضلانی می شود كه نشان از افزایش ساخت اكتین و میوزین دارد و چنین فرضی وسوسه انگیز به نظر می رسد كه این فرآیند به میزان پروتئین موجود بستگی دارد. تمرینات استقامتی اثر كمی بر توده عضلانی دارد، اما سبب افزایش پروتئین های میتوكندریابی عضله به ویژه پروتئین هایی می شود كه در سوخت و ساز اكسیداتیو سهیم هستند. تمرینات سخت نیز موجب افزایش میزان آسیب های عضلانی، به ویژه در سطح میكروسكوپی، می شود و در ایفای نقش پروتئین در فرآیندهای ترمیم و تجدید قوا مشخصاً مهم است.
تغییرات سازنده این پاس

خ تطابقی جنبه انتخابی داشته  و نسبت به محرك تمرین حالتی اختصاصی دارند. همچنین این تغییرات به میزان پروتئین موجود در رژیم غذایی بستگی دارد. پس مسئله علاقه ورزشكاران به رژیم های پر پروتئین ظاهراً پایه و اساس خوبی دارد و اعتقاد گسترده به آن باید درست باشد. با این همه، شواهدی قانع كننده وجود دارد مبنی بر این كه استفاده از مكمل های پروتئین برای ورزشكاران ضروری نیست. میزان نیاز روزانه افراد عادی به پروتئین موضوع تحقیقات گسترده ای بوده است. امروزه عموماً پذیرفته شده است كه مصرف روزانه 6/0 گرم پروتئین به ازای هر كیلوگرم وزن بدن در هر روز نیازهای اكثر افراد را برآورد می كند به شرط آن كه از منابع گوناگون پروتئین استفاده شده و انرژی مورد نیاز فرد تأمین شود (لمون، 1991). با در نظر گرفتن تفاوت های فردی گوناگونی پروتئین های مصرفی، میزان توصیه شده روزانه در اكثر كشورها 8/0 گرم در هر كیلوگرم است.
سهم اكسیداسیون پروتئین ها در تولید انرژی در حین ورزش به حدود 5 درصد كل نیاز انرژی كاهش می یابد. در حال یكه در زمان استراحت به 10 تا 15 درصد (یعنی عملكرد طبیعی پروتئین های حاد رژیم غذایی) بالغ می شود، ولی سرعت مطلق سوخت و ساز پروتئین در حین ورزش افزایش می یابد چرا كه میزان آمد و شد انرژی در این حالات بالاست (دوهم، 1986).

همین امر حداقل نیاز روزانه به پروتئین را افزایش می دهد، اما این نیاز وقتی برآورده می شود كه رژیم غذایی مخلوط و هنجاری كه جوابگوی افزایش هزینه انرژی باشد مصرف شده باشد. با وجود این رابطه روشن بین میزان مصرف كلی انرژی و كفایت میزان مصرف روزانه پروتئین، بسیاری از

ورزشكاران مقادیر زیادی غذاهای حاوی پروتئین و مكملهای گران قیمت پروتئینی مصرف می كند. مصرف حدود 400 گرم پروتئین در روز در بعضی از ورزش ها دیده شد و در رژیم غذایی بدنسازان سهم معمول پروتئین بیش از 20 درصد كل انرژی مصرفی بوده و گاهی به 40 درصد هم می رسد (بورك و اینگ، 1994) در این حالت دفع نیتروژن اضافی در صورتی كه عملكرد كلیوی دچار اشكال باشد از نظر تئوری مشكل ایجاد خواهد نمود، اما شواهدی در دست نیست كه نشان دهد مصرف پروتئین اضافی دب ورزشكاران به هر طریق به سلامت آن ها ضربه زده است. (لمون، 1991)

اگر چه پیشنهاد میزان مصرف پروتئین برای ورزشكاران حدود 2/1 –  7/1 گرم در كیلوگرم در روز است (لمون، 1991) با احتساب میزان افزایش یافته كل انرژی مصرفی در آنان می توان گفت پروتئین مصرفی آنان بر حسب درصد كمتر از حد طبیعی است. در ورزشكاران استقامتی، و به ویژه در دوندگان ماراتن، گاهی مصرف پروتئین كمتر از 10 درصد است و گاهی حتی به كمتر از 8 درصد كل انرژی مصرفی می رسد. حتی درصدهای كمتر از این، شاید كمتر از 5 درصد هم می تواند

پروتئین كافی را تأمین كند به شرط آن كه میزان كلی مصرف انرژی بالا باشد. بنابراین، روشن است كه مصرف مكمل های پروتئینی برای ورزشكاران جایز نیست، به استثنای ورزشكارانی كه در شرایط نادر میزان انرژی محدودی دارند. حتی در این موارد هم محدودیت مصرف انرژی شدیداً مدت زمان و شدت فعالیت را محدود نموده و احتمالاً نیازی به مصرف پروتئین اضافه تر از موجودی آن در رژیم

غذایی نیست.
فروش پودرهای پروتئین كامل بخش اعظمی از فروش مكمل های تغذیه ای به ورزشكاران را تشكیل می دهد، اما مصرف تعدادی از اسیدهای آمینه هم امروزه رایج شده است. چنین گزارش شده كه آرژینین و ارنیتین باعث تحریك ترشحات هورمون رشد شده و در صورتی كه در یك دوره تمرینات قدرتی تجویز شوند باعث رشد بافت غیر چربی می شوند (بازنگری كلاركسون 1998 را مطالعه فرمایید). چند سند به چاپ رسیده در این حالت در مقایسه با افزایش حاصل از یك دوره تمرینات

شدید ناچیز بوده است. تعدادی از اسیدهای آمینه، من جمله هیستیدین، لایزن، متیونین و فنیل آلانین به عنوان «مواد آنابولیك» فروخته می وند، اما كلاركسون (1998) پس از یك بازنگری در مورد مقالات منتشره چنین تنتیجه گیری كرد كه دلایل كمی در دست است كه ثابت كند مكمل های اسید آمینه باعث افزایش توده عضلانی می شود.
با وجود فقدان اطلاعات تجربی تأیید كننده این ادعاها، اكثر ورزشكاران قدرتی بر این باورند كه یك رژیم غذایی پر پروتئین می تواند افزایش توده عضلانی را سریعتركند. علم همیشه به مخاطرات هر روش نظر دارد و به دنبال عوارض ناشناخته است. مشخص است كه یك دوره طولانی مدت تمرینات باعث ایجاد تغییرات واقعی در ویژگی های ساختاری و عملكردی عضله اسكلتی و سایر بافت ها

می شود. اگر چه تغییرات عمده ای در عملكرد عضله در پاسخ به دفعات منفرد تمرینات دیده نشده است، ممكن است تغییرات فزاینده كوچكی بین جلسات تمرین روی دهد. شواهد خوبی از تغییرات سازگاری در ساختار عضله و عملكرد آن تنها پس از چند جلسه تمرین مشاهده شده است. (گرین و همكاران، 1991). این تغییرات جدای از تغییرات رایجی است كه پس از یك دفعه تمرین منفرد روی می دهد و عمدتاً ازنوع كاتابولیك (سوختی) و به شكل آسیب و درد عضله است (كلاركسون، 1997). به هر ترتیب، بایستی تغییراتی از نوع سازگاری مشتمل بر ساخت پروتئین های جدید در پاسخ به هر محرك تمرین در عضله روی دهد. احتمال دارد كه رو

ش های موجود برای اندازه گیری این تغییرات دقت لازم را نداشته باشد و معتبر تلقی نگردد.
در دوره بازگشت، تولید گلیكوژن عضله اولویت دارد اما ساخت پروتئین های جدید بایستی به همان اندازه مهم یا حتی اهمیت بیشتری داشته باشد. به لحاظ این كه توجه چندانی به این زمینه نشده است در حال حاضر مشخص نیست كه با دستكاری عوامل بتوان این فرآیند را تحت تاثیر قرار داد.

محیط هورمونی یك عامل مشخص است كه می تواند مهم باشد و وضعیت تغذیه ای می تواند غلظت برخی از پروتئین ها را كه خواص سازنده دارند و نمونه اعلای آن ها انسولین است تغییر دهد. با این همه، هر روز بیشتر از پیش مشخص می شود كه حجم سلول یك عامل مهم تنظیم كننده فرآیندهای سوخت وساز است (والدگر و لانگ، 1997؛ لانگ و همكاران، 1998) و امكان

دستكاری آن برای افزایش ساخت بافت وجود دارد. در حین و پس از ورزش ممكن است تغییراتی در حجم سلول ایجاد شود كه ثانویه به تغییرات فشار اسموتیك بر اثر فعالیت سوخت وسازی، تغییرات فشار هیدروستاتیك یا اتلاف عرق می باشد.
مشخص شده تغییرات مهم سلولی كه بر اثر تغییرات اسمولالیته ایجاد می شود سرعت ساخت گلیكوژن در عضله اسكلتی تغییر می دهد (لاو و همكاران، 1996) انتقال اسید آمینه به عضلات

تحت تاثیر تغییراتی در حجم سلول است كه با دستكاری اختلاف فشار اسموتیك غشا ایجاد می شود، جذب گلوتامین در عضله اسكلتی با تورم سلول تحریك شده و با جمع شدن آن مهار می شود (لاو و همكاران، 1997) غلظت گلوتامین داخل سلولی نقش مهمی در تعدادی از این فرآیندها از جمله تولید پروتئین و گلیكوژن بازی می كند (رنین و هممكاران، 1998)، اما اثر مصرف گلوتامین بر این جنبه ها دوره بازگشت پس از ورزش تا كنون مشخص نیست.

اهمیت واقعی این یافته ها برای فرایند تجدید قوا پس از ورزش و نقشی كه آن ها می توانند در سازگاری با برناهه تمرینات ایفا كنند باید بررسی شود (لانگ و همكاران، 1998). دستكاری تعادل مایعات و الكترولیت ها و مصرف دسته ای از مواد فعال اسمزی یا پیش سازه های آن ها بالقوه می تواند اثر بخشی یك برنامه تمرینی را نشان دهد.
پیكولینات كروم
كروم یك عنصر كم یاب و ضروری است كه در بدن وظای

فی دارد و چنین گزارش شده كه اثرات انسولین را تقویت می كند (مرتز، 1999). به دلیل اثرات سازنده انسولین، ممكن است چنین انتظار برود كه تشكیل اسید آمینه در پروتئین عضلات افزایش یافته و سارگاری به تمرینات افزایش یابد. همچنین شواهدی در دست است كه نشان می دهد كه كروم ادرار پس از ورزش افزایش می یابد و بیشتر این نظریه را تقویت می كند كه ورزشكاران در تمرینات ممكن است پیش از افراد كم تحرك به كروم نیاز داشته باشند.

كروم را به عنوان یك مكمل، ورزشكاران قدرتی مصرف می كنند و معمولاً به شكل مزدوج شده با اسید پیكولینات عرضه می گردد، گزارش شده این تركیب باعث افزایش جذب كروم می شود. (ایونس، 1989)
همچنین گزاش شده افزودن مكمل های پیكولینات كروم به رژیم غذایی باعث تقویت پاسخ تطبیقی نسبت به برنامه تریمنات قدرتی و افزایش توده كم چرب بدن می شود (ایونس، 1989) با این همه، هیچ اندازه گیری مستقیمی بر روی عضله صورت نگرفته و نتایج این مطالعه باید با دقت بررسی شود. تعدادی از مطالعات بعدی عمدتاً با استفاده از روش های مناسب تر، نتایج مشابهی را در بر نداشت و اثری بر افزایش بافت كم چرب یا عملكرد عضله مشاهده نشد (كلاركسون، 1968، واكر و همكاران، 1998) با این همه مصرف مكمل های كروم هنوز رایج است.

بتاهیدروكسی بتامتیل بوتیرات
بتاهیدروكسی بتامتیل بوتیرات (HMB)  یك متابولیت لوسین است كه مقدار اندكی از آن در بضی از غداها وجود دارد. به نظر می رسد تنها یك مطالعه چاپ شده در یك نشریه وجود دارد كه اثرات تجویز HMB را بر آزمودنی های انسانی مورد تحقیق قرار داده است (نیسن و همكاران، 1996). این مقاله نتایج دو مطالعه را بازنگری نموده است كه در آن ها آزمودنی ها روزانه 5/1 تا 3 گرم HMB را به مدت 3 تا 7 هفته مصرف كردند و در مقایسه با گروه های شاهد، قدرت و توده كم چرب بیشتری كسب نمودند. اگر چه به راحتی نمی توان خرده ای بر این مطالعه گرفت، اما شاید نتیجه گیری تنها بر پایه آن و اعلام این كه مصرف مكمل های HMB سودمند است قضاوتی ناپخته باشد. در هر حال، این مكمل به مقدار زیاد در فروشگاه های تغذیه ورزشی فروخته می شود.

تا كنون هیچ اشاره ای به مكمل هایی مثل آهن یا كلسیم یا ویتامین ها كه به طول گسترده در جامعه مصرف می شود نشده است. این مشاهده نشان می دهد كه مصرف این مكمل ها شاید در ورزشكاران رایج تر از جمعیت عمومی بوده، اما منافع كسب شده برای همگان یكسان باشد. البته آهن برای ورزشكاران مهم تر است چرا كه اهمیت هموگلوبین در انتقال اكسیژن مهم است، در حالی كه شیوع كم خونی در ورزشكاران شایعتر از جمعیت عمومی نیست. به هر طریق، اصول یكسان است و مصرف مكمل ها تا وقتی كه كمبود خاصی در زمینه آن ها دیده نشده است توصیه نمی شود.
مكمل هایی كه مم

كن است سلامت عمومی را بهبود بخشد
گلوتامین
ورزش مستمر حتی در سطوح معمولی و غیر حرفه ای موجب افزایش احساس سلامتی و كاهش خطر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی می شود(نیمن و همكاران، 1993، 1998). عوارض نشانه های عفونت های خفیف دستگاه تنفسی فوقانی معمولاً خفیف است، اما برای ورزشكارانی كه در تمرینات سخت شركت جسته اند یا خود را برای مسابقه ای مهم آماده می كنند، هر گونه آسیب یا بیماری می تواند مخرب باشد. در عین حال، شواهدی زیادی نشان می دهد. كه تحرك و فعالیت در زندگی سلامت بیشتری به ارمغان می آورد. تعدادی از مطالعات همه گیری شناختی اخیر پیشنهاد نموده است كه ورزشكاران در ورزش های شدید یا در مسابقات استقامتی شدید بیشتر از افراد كم تحرك نسبت به عفونت های فرصت طلب خفیف مستعد هستند. (نیمن، 1997، پیترز – فوتره و همكاران، 1997، شفارد و شك، 1997)

محققان می گویند تمرینات شدید منجر به كاهش موقتی توانایی بدن در پاسخ دهی به چالش های روبروی دستگاه های ایمنی شده و پاسخ التهابی مشابه آن چه در گندخونی و ضربه شدید دیده می شود روی می دهد (نیمن، 1997). با این همه، مشخص نیست كه آیا تغییرات مختلف متغیرهای دستگاه ایمنی منجر به كاهش توانایی بدن در مقابله با عوامل عفونی فرصت طلب می شود یا نه. مطالعات مختلف نشان داده كه كاهش سطح گلوتامین خون ساعاتی پس از تمرینات سخت دیده شده است. (بررسی های روباتم و همكاران، 1996 را مطالعه نمایید).

به لحاظ نقش گلوتامین در تأمین سوخت سلول های دستگاه ایمنی كه این ماده می تواند توانایی بدن در مقابل عفوت ها را افزایش دهد (نیوشولم، 1994) مطالعات دیگر نشان داده است كه غلظت گلوتامین خون ورزشكاران مبتلا به خستگی مزمن ناشی از تمرین زدگی كمتر از حد طبیعی است (روباتم و همكاران، 1995).
در حال حاضر، اطلاعات اندكی كه درباره تاثیر مكمل های گلوتامین در دست است نتایج روشنی به دست نمی دهد. مطالعات نیوشولم و همكارانش اثر مفید مكمل های گلوتامین را بر مقاومت بدن

نسبت به عفونت پس از تمرینات استقامتی نشان می دهد (كاستل و همكاران، 1996؛ كاستل و نیوشولم، 1997) اگر چه همیشه اثر مثبت دیده نشده است (كاستل و همكاران، 1997). در موش ها، دویدن طولانی مدت روی نوار گردان باعث كاهش غلظت گلوتامین پلاسما بعد از ورزش شده و پاسخ تزایدی لوكوسیت ها به چالش میتوژنی را كاهش می دهد (موریگوچی و همكاران، 1995)؛

در مقابل، حیواناتی كه به مدت سه هفته از یك رژیم غذایی حاوی مكمل های گلوتامین قبل از ورزش استفاده كرده بودند سطح گلوتامین خونشان ثابت ماند و نسبت به گروه شاهد پاسخ بیشتری به میتوژن ها دادند. مطالعه مشابه با آزمودنی های انسانی این نتایج را در بر نداشت و اثر مثبتی از مصرف زیاد و كوتاه مدت مكمل های گلوتامین بر این متغیرها دیده نشد (رود و همكاران، 1998).
علی رغم جذابیت این فرضیه، تا كنون ثابت نشده كه رابطه روشنی بین تمرینات سخت، عملكرد

متوسط سیستم ایمنی و حساسیت به عفونت وجود دارد. با این همه، مصرف مكمل های گلوتامین توسط ورزشكاران رو به گسترش بوده و این مكمل ها نیز در فروشتگاه های تغذیه ورزشی به وفور ارائه می شود. هنوز اثرات مفید گلوتامین تایید نشده و این زمینه فعال پژوهشی در آینده ای نزدیك به این مورد پاسخ خواهد داد.

برای دریافت اینجا کلیک کنید