دانلود بررسی پاسخ ‌دهی نورون ‌های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرك آسیب رسان در موش ‌های صحرایی تیمار شده با كپسایسین وابسته به مورفین در word

توضیحات

  بررسی پاسخ ‌دهی نورون ‌های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرك آسیب رسان در موش ‌های صحرایی تیمار شده با كپسایسین وابسته به مورفین در word دارای 10 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد بررسی پاسخ ‌دهی نورون ‌های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرك آسیب رسان در موش ‌های صحرایی تیمار شده با كپسایسین وابسته به مورفین در word  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی بررسی پاسخ ‌دهی نورون ‌های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرك آسیب رسان در موش ‌های صحرایی تیمار شده با كپسایسین وابسته به مورفین در word،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن بررسی پاسخ ‌دهی نورون ‌های هسته پاراژیگانتوسلولاریس نسبت به محرك آسیب رسان در موش ‌های صحرایی تیمار شده با كپسایسین وابسته به مورفین در word :

هدف: اثر حذف فیبرهای آوران C بر پاسخ دهی نورونهای هسته پاراژیگانتوسلولاریس(Nucleus reticularis Paragigantocellularis: PGi) نسبت به محرک آسیب رسان فرمالین، در رت های سالم و وابسته به مورفین مواد و روش ها: فیبر C، با تزریق کپسایسین (CAP) روز دوم پس از تولد تخریب شد (50 میلی گرم بر كیلوگرم (s.c. ثبت تک واحدی خارج سلولی از نورون های هسته پاراژیگانتوسلولاریس موش های صحرایی بالغ (350-250 گرم) در گروه های کنترل، تیمار شده با کپسایسین، وابسته به مورفین و تیمار شده با کپسایسین وابسته به مورفین بی هوش شده با یورتان انجام گرفت. پس از ثبت پایه به مدت 40 دقیقه، 100 میکرولیتر فرمالین 5 درصد به کف پای مقابل حیوان تزریق می شد و ثبت به مدت یک ساعت ادامه می یافت. یافته ها: در گروه کنترل 45/38 درصد نورون های ثبت شده پاسخ افزایشی و 1/23 درصد نورون ها پاسخ کاهشی نشان دادند و 45/38 درصد نورون های باقی مانده خنثی بودند. در گروه تیمار شده با کپسایسین نیز سه دسته پاسخ افزایشی، کاهشی و خنثی مشاهده شد. مدت زمان پاسخ در گروه تیمار شده با کپسایسین، به طور معنی داری کوتاه تر از گروه کنترل بود. تمام نورون های ثبت شده از موش های صحرایی وابسته به مورفین نسبت به محرک آسیب رسان بی پاسخ بودند. اما در گروه تیمار شده با کپسایسین وابسته به مورفین 4 نورون از 13نورون (30 درصد) پاسخ افزایشی کوتاهی نشان دادند. نتیجه گیری: تخریب فیبرهای C مدت زمان پاسخ دهی را در هر دو گروه تیمار شده با کپسایسین به شدت کاهش می دهد. اما وابستگی به مورفین وقوع پاسخ نورونی را به کلی سرکوب می کند.
كلید واژه: هسته پاراژیگانتوسلولاریس، ثبت تك واحدی خارج سلولی، كپسایسین، مسیرهای كنترل درد، محرك آسیب رسان

برای دریافت اینجا کلیک کنید