دانلود بررسی و اهمیت نقش واكسن‌های نو تركیب در درمان سرطان‌های معده‌ای و روده‌ای در فایل ورد (word)

واكسن‌های نو تركیب در درمان سرطان‌های معده‌ای و روده‌ای
پیشرفت‌های بدست آمده از علوم ایدئولوژی و بیولوژی ملكولی در چند دهه گذشته، دانشمندان را خوش بین نموده است كه سیاست‌های حاكم بر مقررات ایدئولوژی ممكن است در بیمارانی كه مبتلا به امراض سرطانی باشند مفید واقع شوند. پیشرفت‌های كلیدی كه در این زمینه سوی داده است عبارتند از: 1- شناسایی نقش بحرانی سلول antigen – presenting و درك بیشتر فرآیندهای كاری آنتی ژ‌ن‌ها و عملكرد هر یك از آنها شامل تعاملات ملكولی فیمابین ملكولهای HLA و اپیتوپ‌های آنتی ژنتیك در سلول antigen – processing و گیرنده‌های روی سلول T و 2- نقش ملكولهای Co stimulatory مانند B7.1 و LFA-3 , ICAM در برقراری و نگهداری یك پاسخ ایمن. بعلاوه، روش‌های جدید به ما این اجازه را می‌دهد تا فاكتورهای تعیین كننده آنتی ژنتیك و ایدئولوژیك بیش از پیش شناخته شوند. آنتی ژن Carcinoembryonic یا CEA در سرطان‌های معده‌ای روده‌ای، شش و سینه‌ها به وفور یافت می‌شوند. در تحقیقات كلینیكی دستورالعمل‌ها و پروتكل‌هایی تهیه شده است كه بواسطه آن استفاده از ولكتورهای ویروسی می‌توان بیماران را نسبت به CEA بدون عوارضی چون پدیده خود ایمنی، مقاوم نمود. از طریق تركیب ولكتورهای ویروس شامل ‌MUC -1 و یا CEA به اضافه ملكولهای Costimulatory در یك رژیم غذایی، ملاحظه خواهد شد كه این مداخله‌ها نه تنها می‌تواند تغییری در عملكرد ایمنی بدن داشته باشد بلكه به طور بالقوه می‌تواند باعث بهبودی در بیماری كه تحت مراقبت‌های بالینی قرار دارند نیز بشود. فاز III مطالعات جهت اجرای تست فرضیه در دست اقلام می‌باشد.
در اواخر قرن 19، ویلیام كولی در مركز تحقیقات سرطان شناسی نیویورك گزارش حاكی از پیروی خود به خودی سرطان بدخیم و بدنبال آلودگی شدید باكتریایی ارایه نمود. اگر چه بعدها نیز اجرای مجدد این عمل از این طریق با موفقیت‌های محدودی نیز همراه بود. متعاقب آن توجه از عفونت‌های جزیی به آنتی ژن‌های خاص سلول‌های سرطانی شناخته شده از طریق این سیستم ایمنی بدن معطوف گشت.
برای مثال، در موشها، ایمنی و مصونیت به methylcholanthrene تحریك شده بدخیم می‌تواند از طریق تزریق سلول‌های خراب سرطانی حیوانات مشابه از نظر ژنتیكی حاصل گردد. این مشاهده نمایان می‌كند كه سرطان نوع خاصی از آنتی ژن تحریك شده توسط موتاژن‌های مشترك می‌باشند. نتایج این مطالعات به همراه پیشرفت‌های ایمونولوژی، مفهوم پایش و مراقبت ایمنی را تداعی می‌كند. بدین معنی كه افراد از یك تكثیر بدخیم سلولی از طریق شناسایی عوامل مادرزادی و سیستم ایمنی انطباقی بدن، مورد محافظت قرار گیرند. این مشاهدات بسیار مهیج و امیدوار كننده بودند چرا كه بواسطه آن می‌توان سرطان را بهبود بخشید. اما متعاقب آن مطالعات بعدی و سپس مطالعات بالینی این نتایج را مردود نمود. برای مثال مفهوم پایش ایمنی زیر سوال رفت هنگامی  كه athymic nucle موشها در نوع وحشی آنها انتشار پیدا نمود و بدین طریق نتایج آزمایشات كلینیكی اولیه را مخدوش نمود. مطالعات و تحقیقات بیشتر درك ما را بر این مطلب بیشتر نمود كه تعاملات بین عناصر یك سیستم ایمنی و سلول‌های سرطانی می‌تواند ما را به پیدا نمودن واكسنی جهت درمان سرطان راهنمایی كند. لنفوسیت‌های cytotaxict می‌توانند سلول‌های سرطانی HLA را در محیط‌های آزمایشگاهی از بین ببرند. همچنین موفقیت تزریق لنفوسیت‌ دهنده در بیماران خونی بدخیم، مؤید این نكته است كه درمان ازاین طریق می‌تواند یك ابزار مهم بالینی در بیمارانی كه دارای سرطان‌های بدخیم هستند، قلمداد شود.
پیشرفت‌ها در واكسن‌های درمان سرطان
این یك اعتقاد كلیدی در ایمنی شناسی سرطان است كه سلول‌های سرطانی آنتی ژن‌ها را بیان می‌كنند و یگانگی و یكتایی این آنتی ژن‌ها باعث می‌شود تا ایشان به عنوان یك هدف بالقوه و مادرزادی یا عنصر مصون انطباقی مدنظر قرار گیرند. بنابراین نباید از این بابت شگفت زده شد كه اشتباهات موجود در درمان‌های بالینی سرطان از طریق واكسن درمانی، عموما با اشتباهات موجود در تشخیص آنتی ژن‌ها توسط سیستم ایمنی بدن مرتبط باشند. در این خصوص محققان قادرند تا از طریق سیستم‌های ارزیابی حساس، وجود سلول‌های T را در مقابل آنتی‌ژن‌های مشترك سرطانی (TAAS) را تشریح نمایند. گیلبوآ آنتی ژن‌های TAA را كه می‌توانند در مقابل سلول‌های سرطانی عمل نمایند را به دو گروه طبقه بندی كرده است: (1) مرتبط و خاص بیمار – تغییر در آنتی ژن‌های خودی و (2) مشترك – آنتی ژن‌های خودی بدون تغییر. آنتی ژن‌های خودی تغییر یافته، نتیجه ناپایداری ژنتیكی یك تومور بصورت انفرادی هستند و معمولا جزء پاتوفیزیولوژی تومور قلمداد می‌شوند. این آنتی ژن‌های خودی تغییر یافته از آنجا كه می‌خواهند تا به صورت ایمونوژن‌های نیرومند باشند، شناسایی و ایزوله كردن تك تك آنها غیر عملی خواهد بود. اهمیت آنتی ژن‌های خودی در درمان بوسیله ایمونولوژی در سری آزمایشات آقای بون و همكاران مورد بررسی و استدلال قرار گرفته است. ایشان قادر بودند تا به راحتی خطوط سلول را از تراتوكارسینوما و لوئیس لانگ كار سینوما به موشهای سینژنیك منتقل نمایند. در این صورت در صورتیكه خط سلولی بدخیم ابتداً از طریق پرتودهی N-methyl-N’-nitro-nitrosoguanidine تغییر نماید، می‌تواند یك خط سلولی خاص تغییر یافته از آنتی ژن‌های خودی را كه می‌تواند یك پاسخ ایمنی برای موش‌ها در برابر سلول‌های سرطانی باشد، تولید و ایجاد نمایند.
بر خلاف واكسن‌ها در برابر آنتی ژن‌‌های خصوصی، واكسن‌ها در برابر آنتی ژ‌ن‌های عمومی به عنوان محصولی در دسترس پتانسیل لازم جهت بهبود بیماران را دارند.
در بسیاری از موارد این آنتی ژن‌های عمومی با محصول ژن‌های نرمال بیان شده با سلول‌های سرطانی تطابق دارند. بنابراین بیماران می‌توانند انتظار داشته باشند كه بسیاری از آنها را تحمل نمایند. سایر آنتی ژن‌های سرطانی عمومی، محصول ژن‌ جنینی كه در بافت‌های دوره بزرگسالی یافت نمی‌شوند، و یا ملكول‌های مشترك زیان آور كه تنها در سلول‌های سرطانی یافت می‌شوند هستند.
سرطانی oncofetal شاملsurvivin ها و OFA ها گزارش شده است. به علاوه گزارش‌های دیگر حاكی از شناسایی برخی از پروتئین‌های مشترك می‌باشد كه نوع مشخصی از سلول‌های سرطانی بوده كه بافت‌های نرمال وجود ندارند.
بهینه سازی تولید انتی بادی‌ها
فرآیند شناخت موثر آنتی ژن‌ها و تولید یك پاسخ ایمنی انطباقی بسیار پیچیده می‌باشد. آنتی ژن‌های سرطانی می‌بایست توسط سلول‌های phagocytic مانند سلول‌های dendritic ایجاد می‌گردند، سپس بصورت بخش‌های ایمونوژنیك با ابعاد تعریف شده به عمل آمده می‌شوند و با ملكول‌های MHC كلاس I برای معرفی به سلول‌های  T CD8 و كلاس II برای معرفی به سلولهای CD4 I تركیب می‌گردند. این تركیبات پیچیده سپس در سطح سلول‌های denritic آشكار می‌شوند. نام ملكول‌های MHC از تنش آنها در رد انتقال و جایگذاری در جای دیگر كه توسط آنها انجام می‌شود، اقتباس شده است. در پاسخ به المان‌های متمایز آزاد شده توسط سلول‌های مخرب و فرآیند آسیب شناسی آن، سلول‌های dendritic به سلولهای بیان كننده آنتی ژن‌های نیرومند تفكیك می‌شوند و سپس به بافت‌های لنفوئیدی كه حاوی سلولهای T می‌باشند منتقل می‌گردند.
سلول‌های T زمانی فعال می‌شوند كه آنتی ژن‌های مخصوص سلول‌های T گیرنده به آنتی ژن‌های تركیبی MHC كه در سطح سلول بیان كننده آنتی ژن نمایان شده است، متصل می‌گردند. سلولهای T تنها به یك آنتی ژن تركیبی MHC متصل می‌شوند اگر آنتی ژن تركیبی توسط سلول T گیرنده شناخته شود. (آنتی ژن هم جنس) قابلیت یك آنتی ژن برای استخراج یك پاسخ ایمنی، تا اندازه‌ای تابع تعداد سلول‌های T واكنش پذیر هم جنس و اتصال و كشش بین سلول T علاقه مند و پاسخ ده و سلول بیان كننده آنتی ژن می‌باشد. به هر حال توان یك پاسخ ایمنی همچنین به سایر فاكتورهای نظیر تعاملات فیما بین MHC و ملكولهای CD8 , CD4 در سلول‌های T و ایجاد سیگنالهای تحریك كننده بین سلولهای عرضه كننده آنتی ژن‌ها و سلولهای T بستگی دارد. ملكول‌های تحریك شده كه در سطح سلول‌های عرضه كننده آنتی ژن نمایان می‌گردند از طریق گیرند‌ه‌های متناظر در روی سلولT شناسایی می‌شوند. سلولهای سرطانی عموما فاقد ملكولهای تحریك شده هستند و بنابراین بسیار ضعیف به عنوان سلولهای عرضه كننده آنتی ژن عمل می‌نمایند. علاوه بر این هنگامی كه آنتی ژن در غیاب ملكولهای تحریك شده عرضه می‌گردند، سلولهای T بی رمق و ناتوان می‌شوند كه این موضوع می‌تواند به عنوان یك مكانیزم برای محافظت از سلولهای نرمال در مقابل یك پاسخ خود ایمنی بدن تلقی گردد. در بسیاری از تحققات گسترده انجام شده، تعاملات ملكولهای تحریك شده بین سلولهای عرضه كننده آنتی ژن (CD80) B7.1 و ملكول CD28 در روی سلولهای T می‌باشند.
برای نجات سلولهای T تكثیر آنها و تغییر شكل حافظه آنها تعاملات اضافی فیمابین ملكولهای تحریك شده الزامی است. برای مثال تعامل بین CD40 روی سلول عرضه كننده آنتی ژن فعال شده و CD40 لیگاند روی سلول T حائز اهمیت می‌باشد. بنابراین به منظور بهینه سازی تولید آنتی بادی‌ها، بدیهی است تولید كنندگان واكسن جهت درمان سرطان از روش‌های مشابه جهت رسیدن به بیشترین پاسخ مصونیت پذیری بدن از طریق عرضه آنتی ژن در زمینه ملكولهای تحریك شده، استفاده نمایند.
اهمیت سیگنالهای ملكول تحریك شده در نتایج مشاهدات آقای كولی بیش از یكصد سال پیش یافت می‌شوند. در این مشاهدات آمده است كه پاسخ‌های ایمنی در مقابل آنتی ژن‌های ضعیف نیاز به سیگنالهای اضافی دیگر نیز دارد.