دانلود مقاله از مصدق تا پهلوی در فایل ورد (word)

توضیحات

  مقاله از مصدق تا پهلوی در فایل ورد (word) دارای 14 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد مقاله از مصدق تا پهلوی در فایل ورد (word)  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی مقاله از مصدق تا پهلوی در فایل ورد (word)،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن مقاله از مصدق تا پهلوی در فایل ورد (word) :

از مصدق تا پهلوی

از نخست وزیری دكتر مصدق تا پایان دوران پهلوی
قوانین مطبوعاتی این دوره
– قانون مطبوعات مصوب دكتر مصدق و متمم آن

پس از تصویب قانون ملی شدن صنعت نفت و نخست وزیری مصدق، در پایان اولین جلسه هیئت دولت ، مصدق به اداره كل تبلیغات صریحا دستور داد ، هنگامی كه در باره وی مطلبی از رادیو پخش می شود ، الفاظ و عناوین را به كلی حذف كنند. به شهربانی دستور داد:« در جراید ایران آنچه راجع به شخص اینجانب نوشته می شود ، هر چه نوشته باشند و هر كه نوشته باشد نباید مورد اعتراض قرار گیرد…….»
دكتر مصدق همچنین به سبب اختیارات فوق العاده ای كه در تاریخ 20 مرداد1331 از مجلس گرفته بود؛ دومین قانون مطبوعات ایران را وضع و تصویب نمود.
قانون مطبوعات دكتر مصدق مشتمل بر 5 فصل و 46 ماده و 11 تبصره بود كه فصل اول آن به تعریف روزنامه و مجله اختصاص یافته بود و بقیه فصول به ترتیب عبارت بودند از : حق جوابگویی و آئین نامه های مطبوعاتی، جرایم مطبوعاتی، تخلفات و بالاخره دادرسی مطبوعاتی و هیئت منصفه.پس از گذشت 4 ماه از اجرای قانون جدید مطبوعات، دولت دكتر مصدق برای نظارت بیشتر بر مدیران جراید تصمیم گرفت به مفاد سوم و هشتم قانون مصوب خود بیافزاید.

مصدق بار دیگر با استفاده از اختیرات فوق العاده دو ماده مزبور را اصلاح كرد ودر 20 خرداد1322 انتشار داد. هنوز دو ماه از عمر اصلاحیه نگذشته بود كه با وقوع كودتای 28 مرداد1332 حكومت مصدق سقوط كرد.
بار دیگر فشار بر مطبوعات آغاز شد و روزنامه نگاران بازداشت و مورد شكنجه قرار گرفتند. از جمله دكتر حسین فاطمی مدیر روزنامه باختر امروز به جوخه اعدام سپرده شد و امیر مختار كریم پور شیرازی مدیر روزنامه شورش را نیز پس از تحمل شكنجه در محوطه زندان با ریختن نفت به سر و رویش سوزاندند.

در این دوره حكومت نظامی بر قرار بود و مأموران حكومت نظامی می توانستند به ادارت روزنامه حمله ببرند و یا به چاپخانه ها بروندو روزنامه های زیر چاپ را جمع آوری و نابود كنند.

– قانون مطبوعات مصوب 1334
بلافاصله پس از پیروزی رهبران كودتا ، مجلس شورای ملی با تصویب قانونی، كلیه قوانین وضع شده زمان مصدق را لغو كرد و لذا برای وضع قانون جدیدی در مورد مطبوعات یك كمیسیون مشترك از نمایندگان مجلس شورای ملی و سنا تورهای مجلس سنا تشكیل شد كه نتیجه فعالیت آنها در 10 مرداد 1334 به صورت قانون مطبوعات ارائه شد.
قانون مزبور با قانون دكتر مصدق اختلافاتی داشت و شرایط نسبتا دشوارتری را برای اخذ مجوز انتشار پیش بینی كرده بود.به موجب این قانون ده ها نشریه به تعطیلی كشانده شدند و كسانی موفق به كسب مجوز انتشار می شدند كه مورد اعتماد دولت بوده و « ساواك » آنها را تایید می كرد.

سومین قانون مطبوعات شامل 5 فصل : تعریف و تاسیس روزنامه و مجله، حق جوابگویی، آیین نامه های مطبوعاتی، جرایم، تخلفات و دادرسی مطبوعات و هیئت منصفه بود.
همچنان كه اشاره شد قانون مزبور شرایط احذ مجوز انتشار را دشوارتر می كرد، از یك سو ماده 2 این قانون ،تاسیس روزنامه و مجله را منوط به اجازهوزارت كشور كرده بود و از دیگر سو در ماده 3 شرط لیسانسیه آورده شده بود و در غیر این صورت متقاضی می بایست مراتب فضل و دانشش از سوی شورای عالی فرهنگ گواهی شده باشد. اما با توجه به شرایط آن روز جامعه ایران كه اولا میزان برخورداری از تحصیلات عالیه خیلی ناچیز بود و ثانیا شورای عالی فرهنگی به كسانی كه مورد اعتماد آنها باشند گواهی اعطا می كرد و این ایجاد مانع برای تاسیس نشریه اغراد متعهد به شمار می رفت.

تبصره 3 این ماده دست دولت را در لغو امتیازاتی كه در گذشته داده بود باز می گذاشت: « امتیازاتی كه تا این زمان به روزنامه ها داده شده به قوت خود باقی است به شرط اینكه در چهار سال اخیر لااقل یك سال مرتبا منتشر شده باشد و صلاحیت اخلاقی صاحب امتیاز مورد تصویب كمیسیون مندرج در ماده« 5 » این قانون است. نظر كمیسیون در این مورد قطعی است. »
ماده 5 این قانون رسیدگی به درخواست های تاسیس روزنامه را در صلاحیت كمیسیونی متشكل از نماینده وزارت كشور، نماینده عالی رتبه فرهنگ، دادستان استان و یك روزنامه نگار به انتخاب وزارت كشور واگذار كرده بود.

در قانون سال 1334 برای اولین بار در تاریخ مطبوعات ایران فصلی به دادرسی مطبوعات و هیئت منصفه اختصاص داده شده بود. در این فصل جراید مطبوعاتی ، سیاسی و نحوه رسیدگی به آنها در حضور هیئت منصفه و موارد توقیف یا تعطیل روزنامه اعلام نظر شده بود.اما با آنكه بر اساس مواد این فصل –هر دو سال یك بار- هیئت منصفه باید انتخاب میشد جز دز یكی دو مورد بسیار جزئی « توقیف » نشریه و صدور حكم و اعلام مجازات برائت اعم از مدیر ، صاحب امتیاز ، سر دبیر یا نویسنده به موجب این قانون صورت نگرفت.

وابستگی كامل مطبوعات به دولت
وضیعت مطبوعات تا حدود سال های 41و 42 همچنان یكنواخت بود و نظارت دولت بر مطبوعات به صورت كاملا جا افتاده و منسجم اعمال می شد. فقط در دوران دكتر علی امینی از سال 39 تا 41 بود كه فضای كشور برای فعالیت مطبوعات كمی مساعد شد و مطبوعات از آزادی نسبی برخوردار شدند ،اما در سال 41 پس از بازگشت شاه از سفر آمریكا و راضی كردن سران كاخ سفید به اجرای برنامه های خود، ابتدا علی امینی را از كار بركنار و اسد الله علم را كه از نزدیكان مورد اعتماد و وفادارش بود به نخست وزیری برگزید، دولت علم آزادی نیم بند مطبوعات را كه در خلال سال های 39 تا 41 وجود داشت، گرفت، یك بار دیگر فشار و خفقان بر كشور حاكم شد.

در سال 1341 دولت علم تصویب نامه ای را در جلسه مورخ 25 اسفند ماه امضاء كرد كه مشتمل بر هفت ماده بود و بر اساس آن امتیاز كلیه روزنامه ها و مجلاتی كه شماره نسخه های آنها به ترتیب از پنج هزار و سه هزار كمتر بود لغو می گردید، این مصوبه همچنان اعلام می كرد كه روزنامه ها و مجلاتی كه امتیاز آن برای شهرستانها داده شد و در همان شهرستان به طبع می رسد از مقررات مذكور در این تصویب نامه مستثنا شده است.

در اجرای این مصوبه یورش بزرگ به مطبوعات در فروردین سال 1342 به بهانه كم بودن شمار نسخه های چاپ شده جراید و نشریات رویداد و جهانگیرتفضلی وزیر مشاور و معاون تبلیغات دولت علم به دستور محمد رضا شاه حدود 75 روزنامه و مجله را توقیف كرد.

شاید بتوان به جرئت گفت كه از این تاریخ تا آغاز اوج گیری انقلاب اسلامی ایران هیچ نشری ای مجوز نیافت مگر اینكه كاملا در اختیار دولت و جناح های حاكم باشد و یا اینكه مطالبش به قدری تخصصی باشد كه هیچ رنگ و روی سیاست و مسائل و مشكلات اجتماعی نداشته باشد. در عین حال سرسپردگی و بی طرفی نشریات حكومت از اعمال نظارت سازماندهی شده و منظم بر كار مطبوعات دریغ نداشت، به طوری كه ویژگی بارز مطبوعات در طول سال های 42 تا اوج گیری انقلاب اسلامی را می توان « سكوت » دانست.

مطبوعات از این تاریخ تا سال های اوج گیری انقلاب اسلامی به سوی غیر سیاسی شدن پیش رفتند. پس از حوادث سال 1332 تب روزنامه نگاری غیر حرفه ای پائین افتاد و به دنبال آن به تدریج و در پرتو شرایط تازه كه اصولا نوعی وحدت كلمه در حركت سیاسی به وجود آورد، كاملا احساس می شد كه محیط جدید نیاز چندانی به تنوع و تعدد فراوان در ژورنالیسم غیر حرفه ای سیاسی ندارد.
گرایش به سوی حرفه ای شدن و صنعتی شدن مطبوعات به صورت طبیعی ایجاد سازمان های مطبوعاتی را در پی داشت. « انجمن مطبوعات» در كسوت كار فرمایان و صاحبان كسب و كار ، سندیكای خبرنگاران و نوسندگان مطبوعات « در مقام مدافعان ژورنالیزم حرفه ای در مرحله نخست مطالبه كنندگان رفاه هر چه بیشتر وارد عرصه عمل شدند. »

برای دریافت اینجا کلیک کنید