تحقیق در مورد چاپ پارچه‌

توضیحات

 تحقیق در مورد چاپ پارچه‌ دارای 18 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد چاپ پارچه‌  کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد چاپ پارچه‌،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن تحقیق در مورد چاپ پارچه‌ :

مقدمه
اختراع فن چاپ در حقیقت به قرن ها پیش از گوتنبرگ، كه نامش به عنوان مخترع چاپ در تاریخ به ثبت رسیده است، برمی‌گردد. آسوریان چند هزار سال قبل از میلاد بر خشت هایی از گل‌رس مهر می‌زدند.

استعمال حروف قابل انتقال نیز میان سال‌ها ی 1051 و 1058 در چین آغاز شد. مخترع این حروف فردی به نام پی‌شنگ بود و حروف هم از گل‌رس ساخته می‌شد. حروف دستی و حروف قلعی كه پس از آنها به كارآمد، هیچ یك رواجی نیافت، بر عكس حروف چوبی متداول شد. تا این‌كه در سال 1440، گوتنبرگ ظاهرا بدون اطلاع از كار چینی‌ها، حروف قابل انتقال را اختراع كرد و برای هر یك از حروف الفبا یك حرف جداگانه به كار برد.

حروف متحرك را چینی‌ها اختراع كردند، ولی گوتنبرگ كه حرفه اش زرگری بود، آلیاژ مناسب برای ریخته گری حروف را از سرب و آنتی موآن به دست آورد و سپس نسبت هر یك از این دو فلز را به گونه ای انتخاب كرد كه حروف بیش از حد سخت و نرم نباشند. وی برای مركب چاپ هم فرمول مناسبی یافت و خلاصه با رفع موانع و حل مشكلات عمل چاپ را میسر و اجرایی كرد. تقریباً 20 سال پس از نخستین تلاش ها ی گوتنبرگ در امر چاپ ، این صنعت با استفاده از سطوح برجسته در ونیز، فلورانس، پاریس و لیون در حدی مختصر و محدود رواج یافت. اما دستگاه چاپ گوتنبرگ، به علت هزینه ها ی بسیار زیاد فقط برای ثروتمندان قابل دسترسی بود و به همین دلیل تا مدت ها ی طولانی استقبال چندانی از آن نشد. 300 سال پس از اختراع دستگاه چاپ گوتنبرگ، نمایشنامه نویسی آلمانی به نام

آلوئیس زنه فلدر، چاپ سنگی یا لیتو گرافی را درسال 1796 میلادی اختراع كرد.
هر سنگی كه متن یا تصویر با این روش روی آن نقش می بست ، برای چاپ حدود 750 نسخه عملكرد مطلوب داشت و پس از آن نقش روی سنگ قابل چاپ نبود. اگر چه درباره شروع چاپ سنگی در ای ران روایات متعددی وجود دارد، به نظر می رسد چاپ سنگی را برای نخستین بار میرزا صالح شیرازی در تبریز راه اندازی كرد.

میرزا صالح كه از سوی دولت ایران برای فراگیری هنرهای جدید به اروپا رفته بود، در بازگشت یك دستگاه چاپ سنگی با خود به تبریز آورد كه آن را در سال 1250 قمری راه انداخت. چاپخانه سنگی طی مدت كوتاهی در تهران و بعد اصفهان و سپس سایر شهرهای ایران تاسیس شد و بیش از 50 سال تنها روش چاپ در ایران بود و تا اواخر دوره قاجار ،

هر چه در ایران چاپ می شد، به روش چاپ سنگی بود. البته هشت سال قبل از ورود چاپ سنگی به ایران چاپ سربی نیز راه اندازی شده بود، ولی به علت هزینه و زحمت زیاد آن ، پس از ورود چاپ سنگی ، كنار گذاشته شد و بعدها در اواخر دوره قاجار دوباره حروف سربی و استفاده از آن رایج گردید. طریقه چاپ سربی روش نسبتا ساده ای بود : كاغذ روی صفحه ای متشكل از حروف برجسته سربی و آغشته به مركب فشرده می شد و بر اثر فشار، حروف بر صفحه كاغذ نقش می بست. حروفچینی روزنامه نیز نخست به صورت دستی انجام می گرفت، ولی بعدها این كار با دستگاه‌هایی كه معمول‌ترین آنها «لاینو تایپ» بود، صورت پذیرفت. دستگاه حروفچینی خودكاری لاینوتایپ در سال 1886 میلادی ساخته شد و بدین ترتیب سرعت چاپ به تدریج فزونی یافت. پیشرفت فناوری كم كم باعث شد دستگاه حروفچینی سربی از
دور خارج شود و جای خود را به دستگاه الكترونیكی بدهد.

برای ورود به آشنائی با ماشینهای چاپ، ابتدا انواع چاپ (های که امروزه فعال است) را لیست می کنم:
– چاپ مسطح Letter Press
– چاپ افست (ورقی – رول)
– چاپ فلکسو
– چاپ هلیو
– چاپ صنعتی Pad Printer
– چاپ سیلک
– چاپ دیجیتال

چاپ پارچه
صورت ابتدایی چاپ باتیک از ترکیب برگ درخت مو ، سود سوز آور و خاک رس ماده‌ای مقاوم و چسبناک بدست می‌آوردند و قسمتهایی از پارچه را بوسیله قلم مو با این ماده می‌پوشانده و تمامی پارچه را رنگرزی می‌کردند.

قدیمی‌ترین مدرک مربوط به چاپ پارچه را از نقش دیواره‌های مقابر مصری مربوط به دو هزار هزار و صد سال ق.م بدست آورده‌اند و کهن‌ترین نشانه‌های موجود که از ساختن قالبهای شبیه قالبهای قلمکار حکایت دارد نیز در همین زمان با پارچه‌های باز یافته از قبور ” سکاها ” مکشوفه در سرزمین مصر است.
قدیمی‌ترین قالبهای تراشیده شده از سنگ همراه با آثار سفالی سده‌های چهارم و پنجم میلادی در حفاریهای نیشابور بدست آمده‌اند که در فواصل نقوش آن آثار باقی مانده از پشم به چشم می‌خورد. باتیک یکی از انواع چاپ سنتی است که بوسیله ماده‌ای مقاوم ( ترکیبی از سقز ، موم و پارافین ) بر روی پارچه ابریشم انجام می‌شود. صورت ابتدایی این پارچه در کشور چین و سپس در جزیره جاوه اندونزی رایج شد و به تدریج در کشورهای دیگر دیگر صادر شد. هر سرزمین با توجه سنت ، سلایق و ذوق خود در آن تحولی ایجاد کرد.
این هنر قبل از اسلام از طریق جاده ابریشم و بوسیله تجار آذربایجانی به ایران آمد و در آغاز بصورت ابتدایی آن ( باتیک تک رنگ ) در شهر تبریز رایج بود. صورت ابتدایی چاپ باتیک بدین ترتیب بود که از ترکیب برگ درخت مو ، سود سوز آور و خاک رس ماده‌ای مقاوم و چسبناک بدست می‌آوردند و قسمتهایی از پارچه را بوسیله قلم مو با این ماده می‌پوشانده و تمامی پارچه را رنگرزی می‌کردند. پس از شستشوی پارچه قسمتهایی آغشته به چسب به رنگ اصلی پارچه و قسمتهای دیگر رنگین می‌شد.

در ایران به جای برگ موز از پیه گوسفند ، موم خالص عسل و سقز خام این ماده را
می‌ساختند که نام بین المللی آن ” واکس باتیک ” و در آذربایجان به ” روغن کلاقه‌ای ” موسوم است. در بدو ورود به ایران ، چاپ باتیک به رنگ سفید بر زمینه مشکی انجام می‌شد که طرحهای آن به پر کلاغ شبیه بود و از این رو بنام کلاغه‌ای یا کلاقه‌ای شهرت یافت.

پس از مدتی رنگ قرمز را با رنگ سفید بکار بردند که بصورت خال‌هایی بر زمینه سیاه یا سرمه‌ای ایجاد می‌شود. و به آن ” سفید فلفلی ” می‌گفتند و بر روی کرباس و با قابهای چوبی در اصفهان انجام می‌شد. از دوره صفویه ، چاپ پارچه ابریشم به روش کلاقه‌ای در اسکو، کهنمو و باویل آذربایجان شرقی رواج یافت. چاپ قلمکار نوعی دیگر چاپ سنتی روی پارچه کتان، کرباس و ; می‌باشد که نقش‌های روی آن بوسیله قالب یا مهر چوبی ایجاد شده است. علت نامگذاری ” قلمکار ” به شیوه ابتدایی تولید آن باز می‌گردد، که در گذشته با قلم روی پارچه طرحهای مورد نظر را نقاشی ( به اصطلاح قلم‌گیری ) کرده و سپس با مواد شیمیایی ویژه ای، رنگها را بر آن تثبیت می‌کردند.

به مرور و به جهت دسترسی و ایجاد یکنواختی و هماهنگی نقوش، استفاده از مهرهای چوبی، جایگزین قلم مو شد.

به نوشته محققین، قلمکار سازی از اوایل قرن هفتم هجری قمری و هم زمان با حمله مغول در ایران رایج بود. قدیمی‌ترین قلمکار ابریشمی در مجموعه ” ژرم پشون” نگهداری می‌شود و متعلق به قرن 12 ه.ق است و ظاهراً متعلق به اصفهان می‌باشد. رونق قلمکار سازی ایران از دوره صفوی آغاز و به اواسط دوره قاجار ختم می‌شود. شهر اصفهان یکی از مراکز عمده این هنر بود. در این شهر هنرمندان قلمکار ساز به تولید و عرضه محصولات مختلف قلمکار با عالیترین کیفیت می‌پرداختند.

برای دریافت اینجا کلیک کنید